Το τραβάτε με και ας κλαίω της Μ. Εβδομάδος.

Είσαι μεγάλος και τρανός "Θεός". Ήρθες ουσιαστικά σε αυτόν τον κόσμο μόνο γι' αυτήν την ώρα, και γι' αυτήν την εβδομάδα, για να σταυρωθείς, να "αναστηθείς" και να "σώσεις" τους πάντες από το "κακό" με το δικό σου αίμα. Είναι συνειδητή και προαποφασισμένη πράξις, μερικών χιλιάδων ετών τουλάχιστον πριν, όπου κινείς τα νήμματα στο παρασκήνιο, προσπαθώντας να νικήσεις αυτό που εσύ θεωρείς ως "απόλυτο κακό". Και άντε μέχρι εδώ καλά.

Ιστορικώς κανένας από τους προηγηθέντες αν και "αδύναμους ανθρώπους" ούτε κλαψούριζε την ώρα του "μαρτυρίου", ούτε το έκανε reality show. Κάθησε και έδωσε το αίμα του και την ψυχή του για τον "παράδεισό" σου, ήρεμος, αγέρωχος και αποφασισμένος.

Εσύ όμως; Ολόκληρος "Θεός"; Την μία κλαψουρίζεις στο όρος των Ελαιών, την άλλη αφήνεις τον Ιούδα να σε "προδώσει", αντί να πας μόνος σου στους φαρισσαίους και να τους πεις, "ορίστε ρε πούστηδες εδώ είμαι, ήρθα από μόνος μου, αφού θεωρείτε ότι εγώ είμαι ο προδότης και ο ενάντιος στον νόμο που ο ίδιος έδωσα σε εσάς". Μετά πας εμπρός στον Πόντιο Πιλάτο. Αντί να του πατήσεις και αυτουνού κανά - δυό μπινελίκια (και τι φοβάσαι, αυτό που ήδη έχεις ο ίδιος προαποφασίσει, ήτοι ότι θα σταυρωθείς ούτως ή άλλως), κάθεσαι σαν κότα, ολόκληρος "Θεός". Μετά σε στέλνουν στον Ηρώδη Αντύπα. Αντί να τους πεις "άντε γαμηθείτε, σταυρώστε με να τελειώνετε και εσείς και εγώ, δεν πάω πουθένα, ούτε αναγνωρίζω την δικαιοσύνη σας", κάθεσαι σαν "αδερφή" και πηγαίνεις να σε μαστιγώσουν, να σου χώσουν και χλαμύδα, και να σου κάνουν τα μύρια όσα εξευτελιστικά. Γιατί;

Γιατί εσύ που "κυνηγάς" τους πάντες και τα πάντα εάν αποτολμήσουν να "αποκλείνουν" από τον "νόμο" σου, κάθεσαι σαν κότα μπροστά στην εξουσία των μιαροδέστερων εκ των ανθρώπων (όπως και εσύ ο ίδιος είχες πει με το περίφημο "διυλίζετε τον κώνωπα και καταπίνετε την κάμηλο"); Έγιναν ξαφνικά "σωστοί" και "ικανοί" εξουσιαστές για να σε "κρίνουν"; Και άντε πες όλα αυτά, έστω ...

Αμ αυτό το reality show τύπου fame story πάνω στο σταυρό τι το ήθελες, και δεν υπήρχαν και κάμερες εκείνη την εποχή να σε τραβάνε σε video; Ούτε τον σταυρό σου δεν μπορούσες να σηκώσεις; Ήτανε βαρύς; Ok. Αλλά και το ξύλο του σταυρού, εσύ το είχες διαλέξει, σύμφωνα με την εκκλησιαστική πάραδοση, αφού αυτό ήταν το δένδρο που βγήκε από το σώμα του Αδάμ, όταν πέθανε και του εφύτευσαν σπόρους στο στόμα του, κατά την δική σου υπόδειξη. Δεν ήξερες πόσο ζύγιζε; Και καλά, εσύ μπορούσες να σηκώσεις συγχρόχως όλη την αμαρτία του κόσμου, όπως αναφέρει η εκκλησιαστική παράδοση, αλλά όχι και έναν βαρύ σταυρό επιπλέον; Δηλαδή σήκωνες όλο το πνευματικό βάρος και σε νίκησε η ύλη, εσένα τον "μέγα δημιουργό" του κόσμου;

Και άντε πες έστω, ήτανε ζόρι, έπεσες και λίγο έξω εσύ ο αλάθητος στους υπολογισμούς σου. Ουδείς αλάθητος, ακόμα και "Θεός". Αμ αυτό το show, με την μητέρα σου και τον Ιωάννη, όπου της παρέδωσες ως υιόν, εκείνον, τι το ήθελες ρε γαμώτο; Δεν μπορούσες να πεις, "Μάνα με συγχωρείς, δεν βλέπεις ότι είμαι απασχολημένος, και ότι προσπαθώ να σώσω τον κόσμο; Μόλις τελειώσω και αναστηθώ, θα τακτοποιήσουμε και τα οικογενειακά μας. Υπομονή, τρεις μέρες είναι, θα περάσουνε".

Μπα, σιγά μην το έλεγες αυτό. Άσε πια αυτό το νερό και όξος. Αφού τους ήξερες ότι είναι καθίκια, και δεν θα σου δώσουν τίποτα που να πίνεται, γιατί τους το ζητάς και μετά προφανώς δεν το πίνεις; Γάμα τους! Αφού εσύ ο ίδιος είπες ότι είναι τόσο άχρηστοι, τί κάθεσαι και ασχολείσαι μαζί τους; Έτσι κι αλλιώς, λίγος χρόνος ζωής σου έχει μείνει. Η ανακοπή καρδιάς σε περιμένει, και έτσι δεν θα ζήσεις μέχρι το βράδυ, όπως οι ληστές εκ δεξιών και εξ αριστερών. Σιγά τώρα, για τα λίγα λεπτά πριν το astral projection σου, χάλασε ο κόσμος. Αμ και αυτό με τους ληστές, άλλη φάση. Έστω αυτό είναι το σημείο, όπου προσπαθείς έστω και με τα χίλια ζόρια να σταθείς στο "ύψος" του αυτοσεβασμού σου ως "Θεός". Γιατί για τα άλλα τι να πω, δεν τρώγονται με τίποτα ρε γαμώτο. Fame story και ξερό (άρα νηστήσιμο) ψωμί ήτανε η όλη φάση. 
  
Aλλά ξέχασα....δεν υπάρχεις.

Mετόπωρον

Φθινόπωρο. Επιτέλους. Παντού να μυρίζεις μία μελαγχολία και ένα πάθος. Βρέχει. Να ακούς την βροχή και να νιώθεις ευτυχισμένη. Να είσαι ερωτευμένη και να ξέρεις αγαπάς. Παντού ηρεμία, γαλήνη, έρωτας.

Ήρθε όπως του αρμόζει. Με όλες τις τιμές. Υποδοχή, από νωρίς το πρωί, σε σχολικές αυλές και αναλήψεις υπηρεσίας. Βγες σε ένα ψυχρό μπαλκόνι απ’όπου θα σε διώξουν άρον άρον οι πρώτες επίμονες ψιχάλες που θα εξελιχθούν σε μπόρα όμορφη. Στη μυρωδιά του νωπού χώματος και στα ρυάκια που κυλούν στα τζάμια. Φύλαξε τις καλοκαιρινές αναμνήσεις, να 'χεις να σκέφτεσαι και να αναπολείς.

Τα φύλλα να σέρνουν τα ξερά κορμιά τους στην άσφαλτο. Έρμαια του ανέμου να τρίζουν σε κάθε φύσημα. Η φωνή του ανέμου να συλλαβίζει το όνομά σου. Να παίρνει φωνή από την σκέψη μου: σε αγαπάω.

Ψιθυρίζει ανάμεσα στα φυλλώματα: Φθινόπωρο. Δεν είναι απλά Φθινόπωρο αλλά ο Παράδεισος.

νύχτες δίχως όνομα, νύχτες χωρίς σκοπό

01:42, ξημερώνει σάββατο.
Όπως κάθε βράδυ καίγομαι στο fb&msn. Βαριέμαι. Ούτε έμπνευση έχω. Και σε λίγο θα χάσω και ό,τι έχω. Συνήθεια είναι. Τέλος πάντων.. γίνομαι κουραστική και προβλέψιμη το οποίο αρχίζει να μου δημιουργεί φευγαλέα συναισθήματα φόβου.
Πάντα φοβόμουν το οτιδήποτε κακό μπορούσε να συμβεί σε μένα, την οικογένεια μου και τον Μικρό Πρίγκιπα. Πέρα από αυτά δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Μέχρι τώρα...
Ίσως να είμαι μικρή, ίσως να μην έχω περισσότερο μυαλό από εσένα που διαβάζεις το κείμενο μου, ίσως να είμαι μικροαστή ή ακόμα και τραγική. Ίσως... Δεν θα θίξω την ζωή, τον θάνατο, δεν θα συγκρίνω και ούτε θα δημιουργήσω αμφιβολίες. Χάσιμο χρόνου.
Έχουν αλλάξει πολλά, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Από το νήπιο, το χαζοχαρούμενο, σπαστικό, εγωκεντρικό μικρό κοριτσάκι που ζούσε μόνο για να παίζει playmobil και να βλέπει τα παιδικά το πρωί στο star. Ωραίες μέρες, αν και δεν θυμάμε πολλά. Ένα κομμάτι αθωότητας μόνο που τώρα έχει χαθεί. Και δεν νομίζω να ξαναβγεί στην επιφάνεια. Το ελπίζω δηλάδη.
Κάθε μέρα ακούω μικρούς ανθρώπους να χάνουν τον χρόνο μαζί μου λέγοντας μου πόσο φρίκιο είμαι, πόσο έχω ξεφύγει και οτιδήποτε άλλο είναι αρκετό για να σε πρήξουν. Η οικογένεια κυρίως. Φυσικά τώρα θα έρθει η κλασσική απάντηση "γράφτους". Δεν είναι πάντα αυτή η λύση. Δεν θα γράφω τον καθένα που σημειώνει κάτι ίσως αρνητικό ίσως κι όχι απάνω μου. Πάντα θα υπάρχουν και οι άλλοι.
Μικρό κείμενο,μικροί άνθρωποι. Το αφήνω πάνω σας, good luck

Nα μ'αγαπάς, όσο μπορείς να μ'αγαπάς

Έχω καταλήξει στ' ότι άνθρωποι σαν εμάς ζούμε τα συναισθήματα ανεξαρτήτως κατάστασης κι ότι τελικά δεν ανήκουμε πουθενά και πως ο δημιουργός Έρωτας είναι πιο γενικός και όχι συγκριμένος. Η αγάπη μας δεν είναι περιορισμένη σε πλαίσια και ανθρώπους συγκριμένους είναι κάτι μεγαλύτερο και πιο αόριστο και πως τελικά τρεφόμαστε με τα συναισθήματα πως ότι ζούμε το ζούμε ή 100% ή
καθόλου.. Η έκφραση πηγάζει από το συναίσθημα και το συναίσθημα από την ψυχή μας. Το συναίσθημα χρειάζεται τροφή ! Με λίγα ψυχούλα γιγαντώνεται να ξέρεις.. Τώρα για τα ανεκπλήρωτα όνειρα μας, θα σου πω.. Πολλά απ' αυτά δεν μπορούν να ειπωθούν τα κρατώ για μένα, δεν τα μοιράζομαι. Κι αυτή η νοσταλγία που βγάζω, είναι μέχρι εκεί ψηλά που χάνεται το βλέμμα. Και κάθε λέξη είναι σαν να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια σου.. Ξέρεις πως είναι ; Γραφείς με μάτια θαμπά από δάκρια και μετά , δεν θυμάσαι τίποτα από όσα έγραψες. Κι αναρωτιέσαι, εγώ τα έγραψα; Πάντως να ξέρεις ότι είσαι ο καλύτερος κριτικός που συνάντησα. Στέκεσαι εκεί σε μια γωνιά αμείλικτος, και με παρατηρείς με βλέπεις και διαβάζεις
το μυαλό μου και γράφω για Σένα.

Remember?

Kαι πάλι εδώ. Όχι για κάποιον συγκεκριμένο λόγο, ούτε καν ξέρω τι θέλω να γράψω. Κάτι γενικό ίσως. Ίσως και όχι…


Λοιπόν μετά από 13 χρόνια ζωής μπορώ να πω ότι είμαι ευτυχισμένη. Μπορώ να γελάσω. Ούτε καν θυμάμαι την τελευταία φορά που πληγώθηκα ή έκλαψα από πόνο.

Μετά από 13 χρόνια νιώθω πλήρης, φορτισμένη με ενέργεια και έρωτα. Ακούγεται όντως γλυκανάλατο αλλά γίνετε να το ανατρέψεις;!

Βρήκα τον εαυτό μου. Είχε χαθεί όπως και εγώ.

Είναι τόσα… τόσα που πέρασα. Ο πρώτος έρωτας, οι κολλητοί, τα γέλια, τα κλάματα, οι αγκαλιές, τα φιλιά, τα τραγούδια, οι συναυλίες, οι φάρσες, οι πλάκες, τα ξενύχτια, η απόρριψη, οι μαγκιές, τα ζώα, οι φωτογραφίες, οι πλάκες, οι τρέλες, τα αγόρια, τα φευγάτα. Όλα πλατωνικά. Όλα για μία στιγμή ευτυχίας, πραγματικά. Όλα ήρθαν για να φύγουν με την σειρά τους κι αυτά. Λίγα είναι αυτά που θα μείνουν .

Και τώρα στέκεσαι με ένα κουτί φωτογραφίες να τις κοιτάζεις και να θυμάσαι. Να κοιτάς τις αναμνήσεις σου κατάματα. Και να κλαις. Επειδή τις άφησες να φύγουν. Και να νιώθεις υπεύθυνη, υπεύθυνη για όλα σου έφυγαν μέσα από τα χέρια. Όπως αυτές τις φωτογραφίες που κάποτε θα βρίσκονται στα σκουπίδια. Θυμάσαι;

Θυμάσαι πραγματικά πόσα έχεις ζήσει; Πόσα έχεις περάσει; Και πόσα έχεις κάνει; Τόσα χρόνια λες ότι τίποτα δεν είναι σημαντικό στη ζωή, κι όμως. Θα το κάνεις εσύ και κανείς άλλος. Αυτό σε καθιστά υποχρεωμένο να θυμάσαι. Άλλωστε από το τίποτα πηγαίνουμε στο τίποτα ερχόμαστε. Δεν θα ήθελες πραγματικά να αφομοιώσεις κάτι; Όλοι θα το θέλανε.

Κάτσε και σκέψου τι έχεις κάνει για να βρίσκεσαι εδώ που είσαι. Τι σου έχουν κάνει και πόσα έχεις μάθει. Και κράτα τα ως εφόδια για κάτι καινούργιο.

Γιατί…ότι κάνεις στην ζωή σου είναι ασήμαντο, αλλά είναι σημαντικό επειδή θα τα κάνεις εσύ και κανείς άλλος.

Ευτυχία

Πείθουμε τους εαυτούς μας ότι η ζωή μας θα είναι καλύτερη όταν θα παντρευτούμε, θα αποκτήσουμε ένα μωρό, μετά ένα ακόμα.
Μετά αγχωνόμαστε διότι τα παιδιά μας δεν είναι αρκετά μεγάλα και όλα θα είναι καλύτερα όταν θα μεγαλώσουν.
Στη συνέχεια αγχωνόμαστε γιατί φτάνουν στην εφηβεία και πρέπει να ασχοληθούμε μαζί τους. Θα είμαστε σίγουρα ευτυχείς όταν θα ξεπεράσουν αυτό το στάδιο.
Λέμε στους εαυτούς μας ότι η ζωή μας θα είναι ολοκληρωμένη όταν ο σύντροφός μας θα αποκατασταθεί, όταν θα αποκτήσουμε ένα πιο ωραίο αυτοκίνητο, όταν θα μπορέσουμε να πάμε διακοπές, όταν θα πάρουμε την σύνταξή μας.
Η αλήθεια είναι ότι η καλύτερη στιγμή για να είμαστε ευτυχισμένοι είναι ΤΩΡΑ.
Αλλιώς πότε ;

Η ζωή μας θα είναι πάντοτε γεμάτη με απογοήτευση. Είναι προτιμότερο να το παραδεχτούμε και να αποφασίσουμε να είμαστε ευτυχισμένοι παρόλα αυτά.
Για πολύ καιρό, μου φαινόταν ότι η ζωή μου θα άρχιζε.
Η πραγματική ζωή.
Αλλά υπήρχαν πάντα εμπόδια, μία δοκιμασία να ξεπεραστεί, μια δουλειά να τελειώσει, χρόνος να δοθεί, ένα χρέος να πληρωθεί. Μετά η ζωή θα ξεκινούσε.
Τελικά κατάλαβα ότι αυτά τα εμπόδια ήταν η ΖΩΗ.
Αυτή η προοπτική με βοήθησε να δω ότι δεν υπάρχει μονοπάτι προς την ευτυχία.

ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ.

Λοιπόν, εκτιμήστε κάθε στιγμή.
Σταματήστε να περιμένετε

• να τελειώσετε το σχολείο,
• να ξαναγυρίσετε στο σχολείο,
• να χάσετε 10 κιλά,
• να πάρετε 10 κιλά,
• να ξεκινήσετε να δουλεύετε,
• να παντρευτείτε,
• να έρθει η Παρασκευή το βράδυ,
• η Κυριακή πρωί,
• να αγοράσετε ένα καινούριο αμάξι,
• να πληρώσετε την υποθήκη σας,
• να έρθει η άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, ο χειμώνας, η πρώτη του μήνα, η τα μέσα του μήνα,
• να ακουστεί το τραγούδι σας στο ραδιόφωνο,
• να πεθάνετε,
• να ξαναγεννηθείτε

… πριν αποφασίσετε να ΕΙΣΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ.

Η ευτυχία είναι ένα ταξίδι, όχι ένας προορισμός.

Δεν υπάρχει καλύτερος χρόνος για να είστε ευτυχισμένοι ….από το ΤΩΡΑ !

Ζήστε και εκτιμήστε την τωρινή στιγμή.

Blow.

Λοιπόν, τελικά άξιζε τον κόπο?
Θεέ μου, πόσο ανεπανόρθωτα έχει αλλάξει η ζωή μου. Έχω μείνει έξω στο κρύο και δεν υπάρχει πόρτα για να μπω πάλι μέσα.Πάντως είχα με το παραπάνω τις δυνατές στιγμές μου. Συχνά η ζωή σε ξεπερνάει ενώ κάνεις σχέδια για αυτήν.
Στη ζωή μου, άφησα κομμάτια της καρδιάς μου εδώ κι εκεί. Και τώρα δεν έμεινε αρκετή για να με κρατήσει ζωντανή. Αλλά παρηγοριέμαι ξέροντας ότι η φιλοδοξία μου ήταν πολύ πιο μεγάλη από το ταλέντο μου.
Δεν υπάρχουν πια άσπρα άλογα και πρίγκιπες για μένα.

"Μακάρι να έχεις τον άνεμο πάνω πίσω σου και τον ήλιο πάντα μπροστά σου. Και οι άνεμοι της μοίρας να σε πάνε ως τ'αστέρια."

Δώσε σημασία, και ίσως να δεις, πως υπάρχουν πράγματα που αξίζει να ζεις.

Ξαφνικά ένιωσα κάτι περίεργο μέσα μου, κάτι σαν λαίλαπα. Θυμάμαι ότι είχαμε βάλει τριες δίσκους από τότε που είχαμε πιει την κόκα κόλα και όλοι τώρα με κοίταζαν. Οι παλάμες μου άρχισαν να μουσκεύουν ενώ ένιωσα σταγόνες ιδρώτα να κυλάνε στη ράχη μου. Το δωμάτιο έμοιαζε περίεργα ήσυχο κι όταν η Μαρία σηκώθηκε να κλείσει εντελώς τα ντούρια σκέφτηκα: "Προσπαθούν να με δηλητηριάσουν! Αλλά γιατί, τι έχουν να το κάνουν;" Όλοι οι μυς του κορμιού μου ήτανε τεντωμένοι κι ένα περίεργο αίσθημα τρόμου φώλιασε μέσα μου κι έκλεισε το λαιμό μου σχεδόν πίγοντας με. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, κατάλαβαε πως ήτανε μόνο ο Γιάννης που είχε περάσει το μπράτσο του γύρω από τους όμους μου. "Ποιος τη χάρη σου", μου είπε με φωνή όμοια με εκείνη ενός δίσκου που μπήκε σε λάθος στροφές. "Μην ανυσηχείς. Θα 'ναι ένα υπέροχο ταξίδι. Έλα χαλάρωσε, απόλαυσε το." Μου χάιδεψε γλυκά το πρόσωπο και το λαιμό κι ύστερα μου είπε: "Ειλικρινά έχεις το λόγο μου πως δε θα σου τύχει κανένα κακό." Ξαφνικά μου φάνηκε πως άρχισε να επαναλαμβάνει συνέχεια τούτα τα λόγια, σαν μια ηχώ στο ρελάντι. Ξέσπασα σε ένα βίαιο, υστερικό γέλιο. Αυτό το γέλιο μου 'κανε φοβερή εντύπωση γιατί μου φάνηκε το πιο αστείο και παράλογο πράγμα που είχα ακούσει ποτέ μου. Έπειτα άρχισα να προσέχω κάτι περίεργες ζωγραφιές στο ταβάνι που κινούνταν συνέχεια. Ο Γιάννης με τράβηξε κάτω κι εγώ έβαλα το κεφάλι μου στα γόνατα του ενώ παρατηρούσα ότι οι ζωγραφιές γίνονταν ένα στροβίλισμα από χρώματα, τεράστια επίπεδα από κόκκινο, μπλε και κίτρινο. Προσπάθησα να μιλήσω γι'αυτό το θαύμα στους άλλους, αλλά τα λόγια μου έβγαιναν βρεγμένα, υγρά, μουσκεμένα κι είχανε γεύση από χρώμα. Σηκώθηκα κι άρχισα να περπατάω ενώ μία αδιόρατη αίσθηση παγωνιάς γλίστρησε μέσα κι έξω από το κορμί μου. Ήθελα να μιλήσω στον Γιάννη, αλλά δεν τα κατάφερνα. Το μόνο που έκανα ήταν να γελάω. Ξαφνικά ολόκληρες σειρές από σκέψεις άρχισαν να ξεπετάγονται ανάμεσα στη μία και την άλλη λέξη. Είχα βρει την τέλεια, αυθεντική, αρχέγονη γλώσσα, κείνη που χρησιμοποιούσαν ο Αδάμ και η Εύα, αλλά όταν προσπαθούσα να εκφτραστώ, τα λόγια μου πόλυ λίγη σχέση είχαν με τη σκέψη. Αλλά, να που κιόλας το έχανα, μου γινότανε μακρινό, απλησίαστο, τούτο το θαυμάσιο, ανεκτίμητο, αυθεντικό πράγμα, που έπρεπε να σωθεί για τους απογόνους. Ένιωθα πολύ άσχημα και τελικά δεν κατάφερα να μιλήσω, έπεσα βαριά πάνω στο πάτωμα, έκλεισα τα μάτια κι η μουσική κατέκλυσε το κορμί μου. Μπορούσα να τη μυρίσω, να την πιάσω, να τη νιώσω σωματικά, πέρα από το να την ακούσω. Δεν είχα ποτέ μία τόσο όμορφη αίσθηση. Ένιωθα στην κυριολεξία ένα κομμάτι από κάθε μεμονωμένο όργανο. Κάθε νότα είχε χαρακτήρα, μορφή, ένα χρώματα κατάδικο της κιέμοιαζε ξέχωρη απ'τις άλλες, τόσο που μπορούσα να τη δω σε σχέση με όλη τη σύνθεση πριν αντηχήσει η επόμενη νότα. Το μυαλό μου κατείχε την αιώνια γνώση, μόνο που δεν υπήρχαν λόγια που να μπορούν να την περιγράψουν. Κοίταξα ένα περιοδικό που βρισκότανε στο τραπέζι και το είδα σε εκατό διαστάσεις. Ήτανε τόσο όμορφο που δεν άντεχα να το βλέπω. Έκλεισα τα μάτια. Ξαφνικά βρέθηκα να επιπλεύω σε μία αλλιώτικη σφαίρα, σ'έναν άλλο κόσμο, σ'έναν τόπο ολότελα διαφορετικό. Τα πράγματα πλησίαζαν κι απομακρύνονταν από μένα με ιλιγγιώδη ταχύτητα, κάνοντας την ανάσδα μου, όπως στην κάθοδο μ'ένα ταχύτατο ασανσέρ. Δεν κατάφερνα να διακρίνω την πραγματικότητα από τη φαντασία. Ήμουνα στο τραπέζι, το βιβλίο, η μουσική ή ένα κομμάτι από όλα αυτά; Ώστόσο δεν είχε σημασία γιατί ό,τι καινα 'μουνα ένιωθα υπέροχα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, από τότεπου μπορώ να θυμηθώ, ένιωσα ολότελα απελευθερωμένη. Χόρευα μπροστά στην παρέα, απάγγελνα, έπαιζα θέατρο και χαιρόμουνα κάθε λεπτό σόου μου. Ένιωθα ζωντανή, κι όμως όλη ετούτη η εμπειρία είναι πια πεθαμένη και δεν θέλω να την ξανασκεφτώ.


Αναρώτησου πόσα αξίζεις. Άμα δεν μπορείς εσύ να το κάνεις αυτό θα το κάνω εγώ για σένα. Στο υπόσχομαι. Εσύ με έσωσες από την τρέλα, σίγουρα, χίλες, ένα εκατομμύριο φορές. Λοιπόν δεν θα σε αφήσω ποτέ. Πότε και για τίποτα.
Όταν μιλάς σε κάποιον για έναν καινούργιο φίλο, δεν ρωτάνε πότε τα ουσιώδη. Δεν ρωτάνε ποτέ: "Πως είναι η φωνή του; Τι χαρακτήρας είναι; Κάνει καμιά συλλογή;" Σε ρωτάνε: "Πόσο χρονών είναι; Έχει αδέρφια; Πόσα κιλά ζυγίζει; Πόσα κερδίζει ο πατέρας του;" Τότε μόνο νιώβθουν πως τον γνωρίζουν. Αν πείτε σε κάποιον: "Είδα ένα ωραίο σπίτι με κόκκινα τούβλα, με γεράνια στα πα΄ραθυρα και περιστέρια στη στέγη..." δεν θα μπορέσει να το φανταστεί. Πρέπει να του πεις: "Είδα ένα σπίτι αξίας εκατό χιλιάδων ευρώ." Τότε αναφωνεί: "Τι όμορφο!".




Ψάχνουμε ένα νόημα που δεν βρίσκει κανείς, μα τελικά υπάρχει όπου το δώσουμε εμείς.
Να προσέχεις, σε αγαπάω.

Nοσταλγία

Ακόμα θυμάμαι τον καιρό που τα φύλλα έπεφταν από τα δέντρα, και μπορούσα να τα παρακολουθήσω τόσο αθώα, μη γνωρίζοντας τον τρόμο που σκοτείνιαζε το μέλλον μου. Θυμάμαι όταν μπορούσα να ακούσω τον ήχο των πουλιών, το βούισμα του ανέμου. Θυμάμαι ότι κάποτε μπορούσα να ζήσω για την στιγμή. Μα όλα αυτά κάποτε ξεθώριασαν. Προσπάθησα να τα πιάσω με γυμνά χέρια, να μην ξεχάσω ποτέ... Μα μπορώ;
Ευτυχισμένος; Ήμουν ποτέ; Δεν θυμάμαι… Παράξενο; Ναι, μερικές φορές μοιάζει σαν κάποιου άλλου ανάμνηση, μα μερικές φορές...
Εύχομαι να ήμουν με φίλους... πραγματικούς φίλους... να ξεχάσω τον κόσμο για μια μόνο στιγμή. Δεν ξέρω τι συνέβη, πως εκείνο το συναίσθημα κάποτε χάθηκε. Μερικές φορές το σκέφτομαι και δεν μπορώ να αντέξω στην ιδέα κάποιου άλλου να διοικεί τις ζωές μας, να αποφασίσει το μέλλον μας, μόνο για το κέρδος. Μερικές άλλες φορές σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Και αυτό είναι. Κέρδισαν! ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΕΡΔΙΣΑΝ! Δεν μπορώ να τους σταματήσω από το να με κάνουν να χάσω τους φίλους μου, να καταστρέψουν την ζωή μου... Ναι... Πονάει...
Μερικές φορές, πίσω από το άψυχο παράθυρο, κάτω από δυο κοκκινισμένα μάτια, ναι... μπορώ να θυμηθώ πως ήταν η αθωότητα...
Τυχερός ή Άτυχος; Το να γεννηθείς σε αυτόν τον κόσμο. Το μαχαίρι της απόφασης που θα πάρεις, κόβει βαθύτερα από κάθε άλλο.
Δεν θα άφηνα ποτέ τους φίλους μου. Μπορώ να νιώσω τον φίλο μου να μου συμπαραστέκεται στις σκοτεινότερές από τις μέρες μου. Μπορώ να τον ακούσω να κλαίει όταν κλαίω και εγώ... Μπορώ να τον δω να μου χαμογελά... Όλα θα πάνε καλά...
Δεν με νοιάζει πια...Τι δύναμη μπορεί να με νικήσει; Ποια δύναμη μπορεί να κόψει την ψυχή μου σε κομμάτια; Τι είδους άνθρωπος μπορεί να μου κλέψει την θέληση, όταν θα υπάρχει πάντα ο φίλος μου για να την φέρει πίσω;;;...
Θα παλέψω για τους φίλους μου, αν όχι για μένα. Θα παλέψω για όλες εκείνες τις στιγμές που μου κράτησαν το χέρι, για όλες εκείνες τις στιγμές που ήταν μαζί μου, στις καλές και τις άσχημες. Δεν είναι ποτέ αργά. Βαρέθηκα μια φωτογραφία να μου θυμίζει αυτό που έχασα. Είναι κανείς εκεί; Στον μακρύ διάδρομο; Είμαι μόνος μου;
«Μην ανησυχείς... Είμαι εδώ... Πιάσε το χέρι μου...»
«Σε παρακαλώ, μην φύγεις... τουλάχιστον όχι τώρα...»
«Δεν θα το κάνω φίλε... ποτέ... μέχρι το τέλος...»

I can't be who you are.

Γαμηθειτε ολοι. Το καταλαβαμε οτι δεν με θελετε. Οτι με αποφευγετε και μενετε μονο στα λογια "c.L., δεν θα χαθουμε ποτε, εισαι η ζωη μου" στο fb. Τιποτα παραπανω. Αγκαλιτσες φιλακια και ολα τα παρελιπομενα και ουσια τιποτα. Κανενας να σε στηριξει πραγματικα, κανενας να σε ρωτησει "γιατι ρε υρω?" απλως ολοι σε βριζουν οταν δεν το αξιζεις, κανουν την ζωουλα τους και οταν τους κανεις μια χαρη παιρνεις ως αντποδοση ενα ψεμα, που μακαρι να ηταν αληθεια. Ζω σε ενα παραμυθι, οκει. Ζω στην πολη των ναρκωτικων, της πλακας, της ξεγνοιασιας, της απολαυσης. Ετσι μ'αρεσω. Ετσι μ'αρεσω γιατι ετσι ειμαι. Οταν γελαω, γελαω με την ψυχη μου. Δεν βλεπω πρωτα ποιος ειπε το αστειο για να δω πως θα αντιδρασω. Αμα μου εχει κλεψει τον γκομενο, αμα μου εχει χαρισει την μασια του ή αμα εχω τον κωδικο του msn του και μπορω οποιαδηποτε στιγμη να μπω και να τον "χακαρω".
Λετε πως ζειτε αληθινα επειδη ολη μερα ειστε βολτες, αγαπατε τον καθε ακυρο και γυρνατε αργα σπιτι. Τι ωραια ζωη, θεε μου! Λετε πως ειμαι στην κοσμαρα μου επειδη ακομα καθομαι σπιτι τα σαββατα και γραφω ανουσιες σκεψεις σε ενα blog. Ολοι ετσι λετε. Για ολους σας ζωη ειναι το ξενυχτι, οι cool παρεες και οι γκομενοι. Δειτε πιο μεσα.
Ακουστε τραγουδια που μπορειτε να μιλατε μεσα απο αυτα και οχι τραγουδια που μιλανε για το τι θα μπορουσατε να λετε. "Dont stop, make it pop DJ, blow my speakers up Tonight, Imma fight Til we see the sunlight Tick tock, on the click But the party dont stop Woah-oh oh oh Woah-oh oh oh". Hahahaha. Ο,τι να ναι. Μου βγαινει η καθε ξανθια ακυριλα και λεει οτι πιπ της κατεβει και μου γινετε "top τραγουδι" μετα. Αλλα τωρα τα πραγματα αλλαξαν. Ακουει ο καθε ανιδεος Μαχαιριτσα, Παπακωνσταντινου & RadioHead. Κατσε σπιτακι σου φιλε να ακουσεις την Miley Curys και μετα μιλας για καλη μουσικη. Που στο κατω κατω η καλη μουσικη ειναι κατι το αντικειμενικο. Ο καθενας θεωρει οτι ακουει καλη μουσικη.
Τωρα πια καταλαβα ποια πραγματικα ειμαι. Καταλαβα οτι κανεις δεν μπορει να αντιγραψει κανεναν οσο και να θελει. Οτι ο,ι μουσικη και να ακους, ο,τι ρουχα να φορας, ο,τι παρεα και αν εχεις ποτε δεν θα εισαι ομοιος με κανεναν. Οτι μεσα απο τις σκεψεις του αλλου μπορεις πραγματικα να μαθεις ενα ατομο. Μην ρωτας τα τυπικα "ποσο εισαι, πως σε λενε και απο που". Κανε την πιο δυσκολη ερωτηση που θα υπαρξει ποτε: "πως θα χαρακτηριζες τον εαυτο σου?". Για μενα η απαντηση ειναι εγωκεντρικο. Για σενα η απαντηση θα ηταν "ψηλη, ομορφη, καστανομαλλα". Και ολα πια αλλαξαν.
Τα λογια εγιναν ενα με τις πραξεις και οι πραξεις χαθηκαν. Ολοι περιμενουμε κατι καλο, κατι που να μας ενθουσιασει και οταν ερχεται αυτο το προσπερναμε.
Ο,τι να ναι κειμενο, το ξερω. Αλλα κατι ηθελα να γραψω. Κατι να πω και καπου να ξεσπασω.
Ονειρα απατηλα, ονειρα χαμενα...

Sex or war;

Έκανα μία σκέψη:

Ο φόνος είναι παράνομος αλλά αν φωτογραφήσεις μία δολοφονία, γίνεσαι εξώφυλλο στο "Newsweek" . Ίσως να πάρεις και βραβείο Πούλιτζες.

Το σεξ είναι νόμιμο. Όλοι το κάνουν ή τουλάχιστον θέλουν. Αλλά αν φωτογραφήσεις δύο να το κάνουν ή μία γυμνή γυναίκα, σε βάζουν φυλακή.

Έωχ ένα μύνημα για όλους τους καλούς, ηθικούς χριστιανούς που λένε, ότι τα αιδοία είναι ανήθικα.

Παραπονεθείτε στον κατασκευαστή.

Ο Χριστός είπε: "Μην κρίνετε". Αλλά άν είναι να κρίνετε ανοίξτε τα μάτια.

Τι σας φαίνεται πιο ανήθικο; Αυτό εδώ;

Ίσως αυτό σας φαίνεται ανήθικο.

Αυτό;

Ή αυτό;

Αυτό;

Ή αυτό;

Οι πολιτικοί λένε ότι η πορνογραφία διαιφθείρει την νεολαία της χώρας ενώ οι ίδιοι λένε ψέματα, κλέβουν και κάνουν πολέμους.

Λένε ότι είναι άνθρωποι, αλλά είναι ένα κοπάδι πρόβατα.

Το ανήθικο είναι να μας μαθαίνουν ότι το σεξ είναι άσχημο, βρώμικο κι είναι ηρωικό να κατακρεουργούμε στο όνομα του ανθρωπισμού.

Με όλα τα ταμπού για το σεξ, δεν είναι περίεργο που έχουμε προβλήματα: κι είμαστε θυμωμένοι και βίαιοι.

Αναρωτηθείτε:

Τι είναι πιο ανήθικο;

Τ σεξ ή ο πόλεμος;

Ed Wood

Ίσως η πιο < άγνωστη > ταινία του Tim Burton, αλλά για μένα η καλύτερη του. Μακρια από τα γνωστά βιογραφικά δράματα και βάζοντας τη δική του προσωπική πινελιά, φτιάχνει μια ταινία με ενέργεια, χιούμορ, θλίψη, αθωότητα. Ο Ed Wood του είναι ένας τραγικός χαρακτήρας, αφού δεν έχει τη παραμικρή γνώση για το αντικείμενο που αγαπά, πιστεύει όμως στο όραμα του και προσπαθεί να το κάνει πράξη. Μακριά από κάθε σύμβαση και ρεαλισμό, προσπαθεί να γίνει μέρος του αμερικάνικου ονείρου, ένας μοναχικός ταξιδιώτης σε μια σκληρή πραγματικότητα.

Αυτές οι προσπάθειες του για καταξίωση, για μια θριαμβευτική πορεία, θα βρουν ανταπόκριση μόνο από τους περιθωριακούς, τους ξεπεσμένους. Αυτοί θα γίνουν οι οικογένεια του, αυτοί θα τον στηρίξουν, γιατί μέσα του είναι κατά βάθος κυριολεκτικά και μεταφορικά ορφανός.


Ο Tim Burton φτιάχνει ένα κινηματογραφικό ποίημα και το αφιερώνει σε ένα είδος που λατρεύει, αγαπά, ασπάζεται. Ο Johnny Depp, έχοντας μεγάλα κέφια, δίνει μια ερμηνεία αξέχαστη, χαρίζει μια τρυφερότητα μια εσωτερική λατρεία στο όραμα του Ed Wood και μας κάνει συνεργούς του σε αυτό.

  Ο Tim Burton μας προσφέρει μια σουρεαλιστική ταινια, τρομακτικά χαρούμενη, ένα γλυκό ύμνο στη φιλία, ένα αθώο δράμα για τη συντριβή των <τεράτων> που δε μπορούν να ενσωματωθούν στη πολύχρωμη ευτυχία που προσφέρει η κοινωνία μας.

Oι παρέες του μέλλοντος.

No wave/no future απ’το νότιο Λονδίνο, απόβλητοι σε ένα προάστιο του Detroit, χαμένοι στο Ανατολικό Βερολίνο του ’88, gangs στο Bristol προ-trip hop, μια γέφυρα στο Brooklyn γεμάτη χαρτονένια καταφύγια.

Το “millenial alienation” προυπήρξε- δεν αναλύεται το counterculture.

A blackened shroud, a hand-me-down gown
Of rags and silks, a costume
Fit for one who sits and cries
For all tomorrow's parties


[Velvet Underground, 1967]

Μέσω Ν., ένα πολύ αγαπημένο:



..το οποίο μου θυμίζει έντονα ένα άλλο πολύ αγαπημένο μου:

Xάσιμο.

Πόσο ακόμα; Πόσο ακόμα θα πέσω, πόσο θα με ρίχνουν; Στο τέλος θα καταλήξω με ένα φτυάρι για να σκάψω τον λάκκο μου και εγώ και να χωθώ μέσα με τα χέρια σταυρωμένα. Αυτό μου χρειάζεται, αυτό θέλουν και πολλοί να κάνω άλλωστε. Αλλά ίσως εξαιτίας αυτών των σκέψεων καταφέρω και συνεχίσω, με περισσότερη δύναμη, ξεγνοιασιά και θέληση. Ίσως κι όχι…


Πληγώνομαι τόσο από ανούσια πράγματα. Αν όχι ανούσια, τσάμπα. «Δεν αξίζει Υρώ, ηρέμησε και συνέχισε», «άσ’την να μείνει μόνη της, δώσε της περιθώριο». Και που δίνω; Τίποτα. Και στο τέλος τι καταφέρνω; Πάλι τίποτα. Το «τίποτα» τελικά ίσως είναι η μόνη λέξη που με καθορίζει. Ο μόνος προσδιορισμός που μου ταιριάζει.

Γράφω, γράφω, γράφω. Γράφω γιατί θέλω να τα διαβάσει. Θέλω μία φορά να με ακούσει χωρίς να απαντάει ενδιάμεσα. Απλώς να δει τι προσπαθώ να της πω. Κουράστηκα. Πατάω τα πλήκτρα, σβήνω τις αλλεπάλληλες λέξεις και συνεχίζω… Δεν θα κλάψω. Μπορώ και θα τα καταφέρω!

Δεν μου δίνετε χρόνο. Με παίρνετε από το μαλλί και με βάζετε στην μάζα με τους πολλούς. «Αναίσθητη, σπαστικιά, χαζογκόμενα». Τι ηλίθιοι χαρακτηρισμοί, δεν θα έπρεπε καν να υπάρχουν. Γιατί τώρα τους χρησιμοποιεί ο κάθε ανίδεος και σε «βρίζει» χωρίς να σου έχει δώσει μία ευκαιρία.

- oti itan na peic na ta elegec otan eixec tn eukairia..
- mu thn edwses pote?
- ekeini tn mera pou eimoun cto cxoleio kai cou milouca nai..alla dn ftew an dn to katalavec ecu,

Δεν μου την έδωσες ποτέ. Απλώς ψάχνεις μία ευκαιρία για να ξεσπάσεις πάνω μου με το να με κράζεις ενώ είμαστε με άλλα άτομα. Τόσες στιγμές έχουμε υπάρξει οι δυο μας, μόνες μας. Αλλά τότε εσύ δεν λες ότι είναι να πεις… Δεν ξέρω γιατί.
Πήρες ως αφορμή και το κάπνισμα τώρα. «Τι κάνεις καπνοδόχε; Αχαχαχα». Τι αστείο θεέ μου 
Κι όμως ποτέ δεν ρώτησες «Γιατί Υρώ; Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;». Το μόνο που είπες ήταν «Ξέρεις πόσο σε μισώ τώρα;». Γιατί γιατί μου το κάνεις αυτό; Γιατί δεν με αφήνεις να σου εξηγήσω; Δεν μου κάνει μόνο το τσιγάρο κακό. Οι γονείς μου κάθε μέρα μαλώνουν, βλέπω την μάνα μου να κλαίει, ο Γιώργος, ναι κι αυτός, όλα αυτά πιστεύω να δημιουργούν μία δύσκολη φάση. ΓΙΑ ΑΥΤΟ! Γιατί δεν άντεχα άλλο να είμαι μόνη μου. Βρήκα λοιπόν ένα φίλο, που μου κάνει κακό αλλά τουλάχιστον με αφήνει να ξεσπάω και εγώ πάνω του. Όπως αφήνω εγώ εσένα.

Σε είπα ποτέ εγώ fake; Είπα ποτέ ότι δεν έχεις προσωπικότητα; Όχι. Εσύ γιατί; Γιατί μου το λες τώρα; Εδώ και έναν χρόνο δεν το έχεις πάρει χαμπάρι;

Λοιπόν δεν θα δώσω αρχή στο τέλος που όρισες εσύ. Ούτε θα ασχοληθώ άλλο αν δεν το θέλεις. Ξέρω πως δεν με έχεις καν ανάγκη. Όσο και να μην θέλω να το πιστέψω.

Ο χρήστης Supersonic Shhh, dead silence. "You scream. You die" ƽ λέει:
8elw na 8umase kati.
sta gene8lia su
egw ta ekana ola
to biblio memories
pali egw.
tpt allo
shimatise oti aposi 8es.
geia su.
na proseheis.

Για το άτομο που έκλεισε τα μάτια του για να με ξέχασει.
Mura féidir leat a bheith le grá aftpou, ar a laghad grá a bhfuil tú.
Αυτό θα κάνω.

Dead Silence

 Η ταινία "Dead Silence" ("Νεκρή Σιωπή") βρέθηκε στον δρόμο μου πριν μερικές μέρες, όταν περιπλανιώμουν στους διαδρόμους των θρίλερ του video club. Η τρομαχτική μαριονέτα που βλέπετε παραπάνω στην αφίσα, με κοίταζε παρακινώντας με να κάνω ησυχία. Από κάτω ο υπότιτλος "You Scream. You Die". Τίποτα το πρωτότυπο δηλαδή. Παρόλα αυτά, λόγω του παιδικού μου φόβου για παλιές μαριονέτες, κούκλες, κλόουν και τρομαχτικών τσίρκο (ένας φόβος σχεδόν ηδονικός) διάλεξα το dvd για ενοικίαση.

Είμαι εδώ και πολύ καιρό απογοητευμένος με τις ταινίες τρόμου και πιστεύω ότι το είδος περνάει κρίση. Δεν υπάρχει πλέον καμία πρωτότυπη ιδέα, με αποτέλεσμα να έχουμε πήξει στις διασκευές παλιών golden classics, στις φτηνές αναμασημένες παραγωγές εκφυλισμένων συνταγών και στα porn/gore όπως τα Saw και Hostel. Ειδικά για τη τελευταία κατηγορία δηλώνω αηδιασμένος από το Χόλυγουντ για την έλειψη σεναρίου και τόνους βίας, αλλά και από το ίδιο το κοινό που δείχνει να διψάει για φόνους και αίμα - αντί για σασπένς, καλές ιστορίες, μυστήριο και αγωνία. Ο κινηματογράφος έχει μετατραπεί σε μια μοντέρνα αρένα και εμείς είμαστε οι ρωμαίοι που τρέχουμε να δούμε σφαγές.

Βλέποντας στην αφίσα του Dead Silence ότι ο σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο ίδιος που δημιούργησε τα Saw, δεν περίμενα και πολλά. Η αλήθεια όμως είναι ότι διατηρούσα μια κρυφή ελπίδα για δικαίωση, καθώς οι δύο πρώτες ταινίες της σειράς - "Saw", "Saw II" - (και κυρίως η πρώτη), είναι καταπληκτικές. Όταν είχα δει το Saw είχα να ενθουσιαστώ τόσο πολύ από τις εποχές των "Seven" και της Σιωπής Των Αμνών!

Τελικά η επιλογή μου με δικαίωσε και οφείλω να δηλώσω ότι το Dead Silence είναι ένα καταπληκτικό μεταφυσικό θρίλερ και η πρώτη αξιόλογη ταινία τρόμου που είδα από τότε που βγήκε στους κινηματογράφους το "The Ring".

Η ταινία μας βάζει αμέσως στη κατάλληλη διάθεση και η εισαγωγή είναι πέρα για πέρα ανατριχιαστική και τρομαχτική. Ο Τζέιμς Γουάν (σκηνοθέτης της ταινίας) αξιοποιώντας την θαυμαστή σκηνοθεσία του Saw και μέσα από ένα απαλό γκριζο-γαλάζιο φίλτρο, με έντονες τις κόκκινες πινελιές, δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει καλύτερη ατμόσφαιρα γι' αυτό το τρομαχτικό παραμύθι.

Το "Dead Silence" αποφασίζει να ξεφύγει από τις κατηγορίες των slasher και του ασιατικού μεταφυσικού τρόμου (που έγιναν μόδα την τελευταία δεκαετία) και επιστρέφει στη παλιά καλή συνταγή του γοτθικού τρόμου, αποτελώντας μια θύμηση των κλασικών ghost stories.

Η ιστορία σχετίζεται με το μοχθηρό πνεύμα της Μέρι Σο, μια μάγισσα εγγαστρίμυθος που, μαζί με τις δαιμονικές της κούκλες, στοιχειώνει τη μικρή κωμόπολη Raven's Fare. Το σκοτεινό παρελθόν της πόλης καλείται να φέρει στο φως ο Τζέιμι (Ράιαν Κουάντεν), όταν επιστρέφει στη γενέτειρά του προσπαθώντας να λύσει το μυστήριο που καλύπτει τον φρικαλέο θάνατο της γυναίκας του...

Τα Καλά Της Ταινίας:

1) Καλογραμμένο σενάριο.

2) Επιβλητική σκηνοθεσία.

3) Ανατριχιαστική ατμόσφαιρα.

4) Καταπλητικά σκηνικά.

5) Όμορφο και σκοτεινό soundtrack.

6) Αξιόλογο υποκριτικό ταλέντο των ηθοποιών.

7) Τρομαχτικές κούκλες!

8) Μια υπέροχη και ιδιαίτερα φοβιστική εισαγωγή!

Τα Άσχημα Της Ταινίας:

1) Οι δημιουργοί μας δείχνουν περισσότερα απ' όσα χρειάζονται. Είναι γνωστό πως όσο αυξάνονται τα εφέ, τόσο μειώνεται η αγωνία, ο φόβος και το μυστήριο για το άγνωστο.

2) Προς το τέλος της ταινίας, το μεταφυσικό στοιχείο υπερβαίνει και καλύπτει όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του έργου, με αποτέλεσμα το Dead Silence να είναι ένα πανέμορφο τρομαχτικό παραμύθι, που δυστυχώς δεν μπορούμε να πάρουμε στα σοβαρά.

3) Κυρίως ατμοσφαιρική, αλλά όχι ιδιαίτερα τρομαχτική (με εξαίρεση την εισαγωγή και κάποιες καταπληκτικές σκηνές προς το τέλος της ταινίας).

Beware the stare of Mary Shaw, she had no children only dolls and if you see her in your dreams, be sure to never ever scream...

ΚΕΝΟ.

Ήταν σακάτης

αλλά μόνο στο κορμί

Δεν είναι εύκολο

να το εξηγήσει κανείς

"Ξέχνα το" είπε

Κλείνοντας το βιβλίο με τα ψέματα

έκλεισε τα μάτια

Αρνούμενη

να πιστέψει τι είχε συμβεί

Δεν είμαι καλά, το ξέρω, το νιώθω. Αλλά δεν ξέρω το γιατί. Δεν το παθαίνω πολλές φορές αυτό, συνήθως ξέρω ποιος ή τι με κάνει να αισθάνομαι έτσι. Παράξενο.

Ίσως ένα από τους λόγους είναι ότι πλησιάζουν οι βαθμοί, στους οποίους τα έχω πάει σκατά. Είμαι σίγουρη. Να ξέρετε αν εξαφανιστώ μετά την Πέμπτη, θα με έχει κλειδώσει η μάνα μου σπίτι και ο μπαμπάς μου θα μου κλείσει το νετ. Δεν θέλω να ζω καν με αυτήν την ιδέα. Φρίκη. Αλλά δεν είμαι άνθρωπος που θα τον νοιάξουν οι βαθμοί στην ζωή του. Δεν έχω ως κύριο στόχο να σπουδάσω, δεν θεωρώ τις σπουδές ως κριτίριο για το αν είσαι έξυπνος ή όχι. Να ζήσω θέλω. Να φτάσω ως το χείλος του γκρεμού και να σωθώ την τελευταία στιγμή, αλλά μόνη μου. Όλοι μόνοι είμαστε, απλώς μας περιτριζυρίζουν άλλοι. Είτε το θέλουμε είτε όχι...

Ίσως να είμαι χάλια επειδή κρατάω πολλές από τις σκέψεις μέσα μου. Και όλο αυτό με βαραίνει αλλά δεν θέλω να βαραίνω και τους άλλους με τις καθαρά ανούσιες σκέψεις μου. Αυτοί έχουν τις δικιές τους και εγώ τις δικιές μου. Ω, πόσο θα ήθελα να έχω έναν άνθρωπο κολλημένο δίπλα μου που να τον αποχωριζόμαι όποτε θέλω και μου αρέσει εμένα. Να είναι σαν ρομποτάκι. Να του λέω τα προβλήματα μου και να ξέρω ότι αναπάσα στιγμή μπορώ να κλείσω τον διακόπτη και να μην πει πουθενά τίποτα και σε κανέναν. Όλοι θα θέλαμε κάτι τέτοιο, σωστά; Δυστηχώς οι επιστήμονες είναι δυνατοί στο να βρίσκουν μηχανές που μας καταστρέφουν ασυνείδητα.

Ίσως να είμαι όντως κενή όπως λέει ο τίτλος. Να νιώθω μα να αρνούμε να το πιστέψω. Να κάνω ό,τι κάνω από εγωισμό και για να δείξω ότι είμαι κάποια. Κάποια cool, που δεν την πειράζει αν χαλάσει το image της και που ΘΕΛΕΙ να δοκιμάσει όλων των ειδών ουσίες.

"Ένα van, τον σκύλο μου, το ρομποτάκι που λέγαμε και φύγαμε για Καλιφόρνια". Ίσως αυτό να 'ναι και το όνειρο μου. Τίποτα υπερπολιτελές. Τίποτε που δεν μπορεί να μου προσφέρει αυτή η χώρα. Ούτε ένα 2όροφο σπίτι με πισίνα, 2 παιδιά, ηθοποιός και ένα άντρα σαν τον Ωνάση. Δεν είναι ζωή αυτό :\ Αυτό είναι σενάριο ταινίας του '80 στην ΗΠΑ. Ο Ηρακλής Πουαρό και ένας δολοφόνος λείπει από εκεί μέσα.

Λοιπόν μέσα από όλο αυτό που έγραψα περίμενα να βρω γιατί είμαι έτσι όπως είμαι, αλλά τίποτε. Τελικά για κάποια πράγματα είναι καλύτερα να μην ξέρεις τον λόγο και το γιατί. Και ίσως να μην το έχεις ανάγκη κιόλας...

Thirteen.

Την συγκεκριμένη ταινία την έχω δει 2 φορές και δεν μπορώ να την βγάλω απο το μυαλό μου. Με άγγιξε στο ύστατο σημείο της ανθρωπιάς, της συμπόνιας, της αλληλεγγύης. Ίσως φάνηκε αλλοπρόσαλη και υπερβολική σε εμάς που την παρακολουθούμε ως " Ευρωπαίοι", διότι δεν στοχάζεται μέσα στα πλαίσια των ελληνικών δεδομένων. Είναι μια ταινία καθαρά γυρισμένη για τις συνθήκες ζωης στις ΗΠΑ, σε περιοχές πλήρης παρακμής και υπόκοσμου. Αλλά όχι, αν στρέψεις το βλέμμα σου και σε κάποιες πιο " πολιτισμένες' περιοχές, θα δεις έφηβους που χάνουν κάθε μέρα την αθωότητα της ηλικείας τους, μέσα σε μια κοινωνία που οι βλέψεις της φτάνουν εκεί που τελειώνει το σήμερα και η καταπάτηση των πνευματικών και ηθικών αξιών, και όλα αυτά γιατί; Για να φτάσει κάποια μέρα ο οποιοσδήποτε μεσοαστός στην ευκαιρία να ελπίζει, στο γνωστό σε όλους μας πλέον "American Dream". Όμως σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν οι ευκαιρίες αναστήλωσης των αρχών και θα φτάσουμε σε σημείο όπου και να στρέφουμε το κεφάλι μας να βλέπουμε κοριτσάκια υποταγμένα υποχείρια, εξιλλαστήρια θύματα της αδαής κοινωνίας, που δεν θα μπορεί να περιορίσει τις ορμές τους, γιατί πολύ απλά σε λίγα χρόνια οι άνθρωποι δεν θα θέλουν να περιορίζονται και δη οι έφηβοι....

My sister's keeper.

"Εκείνη την νύχτα η αδερφή μου πέθανε.
Μακάρι να μπορούσα να πω ότι ανέκαμψε ως εκ θαύματος αλλά δεν ανέκαμψε.
Απλά σταμάτησε να αναπνέει.
Και μακάρι να μπορούσα να πω ότι απ'αυτό βγήκε κάτι καλό.
Ότι μέσα απ'το θάνατο της όλοι οι υπόλοιποι συνεχίσαμε να ζούμε.
Ή ότι η ζωή της είχε κάποιο ξεχωριστώ νόημα...
Ότι έδωσαν το όνομα της σε κάποιο πάρκο ή δρόμο.
Ή ότι το Ανώτατο Δικαστήριο άλλαξε τον Νόμο χάρη σ'αυτή.
Δεν έγινε τίποτα απ'όλα αυτά.
Απλά έφυγε κι έγινε ένα μικρό κομμάτι γαλάζιου ουρανού.
Κι όλοι εμείς πρέπει να συνεχίσουμε.

Ο θάνατος είναι θάνατος, κανείς δεν τον καταλαβαίνει.
Μια φορά κι ένα καιρό νόμιζα ότι ήρθα στον κόσμο για να σώσω την αδερφή μου.
Στο τέλος, δεν μπόρεσα να το κάνω.
Τώρα όμως καταλαβαίνω ότι δεν ήταν αυτό θέμα.
Το θέμα είναι ότι κάποτε είχα μία αδερφή.
Ήταν καταπληκτική.
Και μία μέρα είμαι σίγουρη ότι θα την ξαναδώ.
Μέχρι τότε η σχέση μας συνεχίζεται..."

Edith Paif.

La vie en rose.

Μια φορά κι ένα καιρό,λοιπόν...Γιατί έτσι,σαν παραμύθι μοιάζει...Υπήρχε ένα κορίτσι που της άρεσε να γράφει:σκέψεις,συναισθήματα,όνειρα,φόβοι όλα γίνονταν λέξεις γραμμένες σε χαρτί...Έτσι κι εκείνη τη μέρα του Νοέμβρη,πριν από 22 χρόνια,έγραψε αυτό το ποίημα για το πρώτο σοβαρό της συναίσθημα...Μα οι λέξεις μπερδεύτηκαν κι ένα προαίσθημα γεννήθηκε,χωρίς εκείνη να μαντεύει τίποτα...


Κι όταν θα κρυώνεις
Να διαβάζεις συλλαβιστά
Τα συνθήματα στους έρημους
Τοίχους των συνοικιών
Με κείνο τ΄ "αγαπάκι"
που γράψαν με κόκκινο
Χρώμα χυμένο σαν το αίμα
Στην πληγή σου
Πάνω στο βρώμικο πεζοδρόμιο
Όταν θα κρυώνεις
Να διαβάζεις συλλαβιστά
Τα μικρά μου συνθήματα
Στις έρημες
Σελίδες του βιβλίου μας
Με κείνο το
«για πάντα» που κανείς
δεν πίστεψε...

3/11/87

Ένα μήνα μετά,Παρασκευή ήταν ~όπως και φέτος, πήρε τα βιβλία των γαλλικών,κατέβηκε με το 222 στη Σίνα και περίμενε μετά το μάθημα να κάνει μια ξεχωριστή έκπληξη.Εκείνη τη μέρα δεν θα έκανε κοπάνα,δεν θα πήγαινε στα βιβλιοπωλεία ψάχνοντας καινούριες ποιητικές συλλογές,όπως της άρεσε να κάνει,ούτε θα νυχτωνόταν στα καφέ κάνοντας από καρδιάς συζητήσεις με φίλους.Εκείνη η μέρα ήταν διαφορετική:στο φροντιστήριο θα μιλούσαν για την Édith Piaf και θ΄άκουγαν τα τραγούδια της...Non,je ne regrette rien,la vie en rose και η μαγεία από ένα Παρίσι σε φτηνές, ασπρόμαυρες φωτοτυπίες...

Πριν μπει στην αίθουσα,άνοιξε το τετράδιο κι έγραψε:

Άφησε να σε ταξιδέψω δειλά
Πάνω απ΄ τις έγνοιες του κόσμου
Να σε κλέψω μια νύχτα ασυλλόγιστα
Απ΄τη θλίψη σου
Κι αύριο πες πως τίποτα
Δε γνώρισες
Πως όλη τη νύχτα ήμουν μονάχη
Κι εσύ μια φωνή
Σ΄ένα τηλέφωνο
Μη μιλήσεις για ταξίδια
Και φτερά
Πες πως ήταν όνειρο και πάει
Άφησέ με να σε ταξιδέψω δειλά
Πάνω απ΄ τις έγνοιες του κόσμου...

11/12/87,ώρα 15.25΄
Σε μερικές ώρες κατηφόριζε για την Ιερά οδό.Τα έκπληκτα μάτια την κοίταζαν λάμποντας από χαρά κι έρωτα...Κάθισαν σε ένα συνοικιακό καφέ,μίλησαν για τόσα,μίλησαν και για την Piaf,το ασπρόμαυρο Παρίσι,χαρίστηκε μια κάρτα με λίγους στίχους...Λίγο πριν τα μεσάνυχτα ήρθε η ώρα ν΄αποχωριστούν. "Μα αφού σου αρέσουν οι εκπλήξεις,πώς γινόταν να μην έρθω".Η παρέα είχε φτάσει ήδη στο απέναντι πεζοδρόμιο.Εκείνη δεν...

Αργότερα,όταν συνήλθε,μέσα στο χειρουργείο του νοσοκομείου που εφημέρευε,δεν θυμόταν τίποτα. Ούτε καν το φρενάρισμα,λίγο πριν το αυτοκίνητο την παρασύρει και την εγκαταλείψει.Ούτε το αίμα πάνω στο βρώμικο πεζοδρόμιο.Ούτε τις ασπρόμαυρες σημειώσεις που σκόρπισαν στο δρόμο...

Θα θυμάμαι
Πάντα
Το πρώτο ξύπνημα
Πάνω
Στο χειρουργικό κρεβάτι
Το πρώτο όνομα
Που ψέλλισα
Τις δυο λέξεις
Που συλλάβισα
κρατώντας
Το χέρι σου
Και κοιτώντας σε
με μάτια που γιόμιζαν
Από σένα

* * * * *

Η μυρουδιά του αντισηπτικού
Το ματωμένο προσκεφάλι
Τα μέλη που δεν κινούνταν
Ύστερα ξημέρωσε
Ο πυρετός ανέβαινε
Τα χείλη διψούσαν
Κι εσύ ήσουν
Δίπλα μου

* * * * *

Κι αν
θα ΄φευγα κείνο
Το βράδυ
Θ΄άφηνα αναμμένο
Έν΄άστρο στον
Ουρανό να φέγγει
Πάνω από κείνες
Τις διόδους
Το πέρασμά σου

* * * * *

Όλη τη νύχτα
Άκουγα τη φωνή σου
Μέσα στο παραμιλητό
Ξεχώριζα το γέλιο σου
Κι ήταν Σα να μου
Στέγνωνε άξαφνα η πληγή
Να μετανάστευε ο πόνος
Όλη τη νύχτα
Αντηχούσαν τα λόγια
Της αγάπης
Και καμιά εγκατάλειψη
Πάνω στο ματωμένο
Δρόμο
Με το παράδοξο όνομα
Δε θυμόμουν
Μόνο τα μάτια σου
Έβλεπα

14/12/87

Από τότε πιστεύει στα θαύματα,τα μικρά και μεγάλα της ζωής...Αγάπησε ακόμα πιο πολύ το Παρίσι και την Piaf κι έγραψε πολλά ποιήματα...Τι σημασία είχε αν εκείνος ο έρωτας έσβησε μετά από ένα χρόνο ακριβώς.Ήρθαν άλλα ονόματα,καινούριες εκπλήξεις να εμπνέουν...Κι αν αυτό το κορίτσι είχε γενέθλια μέσα στο κατακαλόκαιρο,γιορτάζει και τη δεύτερη γέννησή της,κάθε βράδυ της 11ης Δεκέμβρη,λίγο πριν ξημερώσει του Αγίου Σπυρίδωνα...

Φαντάσματα...

Είναι άσχημο να ζεις με φαντάσματα...

Φαντάσματα που μόνο εσύ βλέπεις. Πάνω που περνάει καιρός, νομίζεις πως θα εξαφανιστούν, πως με κάποιο μαγικό τρόπο θα ξορκιστούν και θα μπορέσεις να κοιμηθείς και πάλι ήσυχα τα βράδια.

Όμως, πάνω εκεί. . . ακριβώς πάνω εκεί που πας να πιστέψεις σε αυτό το παραμύθι αυτά με έναν απρόσμενα τρομακτικό και βίαιο τρόπο ξαναεμφανίζονται.

Ξαναεμφανίζονται για να μην σε αφήσουν να στεγνώσουν τα μάτια σου, για να σου θυμήσουν πάλι όλα αυτά που εσύ θες να ξεχάσεις, για να σε κάνουν να κοιτάς τις φωτογραφίες τους με ένα νοσταλγικό χαμόγελο και δάκρυα στα μάτια και να τις ρωτάς γιατί, λες και ως δια μαγείας θα σου απαντήσουν.

Λες και θα ξεπηδήσουν μέσα από το χαρτί και θα σε πάρουν αγκαλιά.

Αυτή την αγκαλιά που τόσο πολύ θες!! Αυτή την αγκαλιά που βλέπεις να στοιχειώνει τα βράδια τα όνειρά σου!...

Είναι πολύ τρομακτικά αυτά... τα φαντάσματα. Σου δημιουργούν απίστευτες φοβίες. Σε κάνουν να πιστέψεις πως δεν θα αγαπήσεις ποτέ ξανά. Πως δεν θα μπορέσεις να δωθείς ποτέ ξανά. Με έναν απροσδιόριστο τρόπο σε κάνουν να συνεχίζεις να τα αγαπάς σιωπηρά, όσο και αν πονάς. Κλειδώνουν την καρδιά και το μυαλό σου. Σε κάνουν να τα αγαπάς γιατί απλά δεν μπορείς αλλιώς!

Δεν υπάρχει κανείς να ξορκίσει αυτά τα φαντάσματα, ούτε φίλοι, ούτε συγγενείς. Δεν μπορούν, γιατί απλά εκείνοι δεν βλέπουν τα δικα σου φαντάσματα. Δεν μπορούν να τα νοιώσουν. . . Δεν ξέρουν πόσο σε τρομάζουν τα βράδια, πόσο σε πονάει η όψη τους.

Μπορεί και εκείνοι να έχουν τα δικά τους φαντάσματα, όλοι έχουν. Όμως για τον καθένα τα φαντάσματα του είναι τα πιο τρομακτικά...

Το δικό μου φάντασμα βρίσκετα παντού. Στις φωτογραφίες, στα τραπέζια των καφέ που κάτσαμε μαζί, στα ρούχα μου, στις καρέκλες του σπιτιού μου,στα σινεμά, στις καθημερινές μου συνήθειες....

Το χειρότερο από όλα είναι πως είναι μέσα στο μυαλό μου, στην καρδιά μου και δεν λέει να φύγει...

Είναι θλιβερό να αγαπάς ένα φάντασμα, εκείνο στέκεται εκεί και διασκεδάζει με το πως μπορεί να σε καταντήσει και εσύ όχι απλά το υπομένεις, αλλά συνεχίζεις να το αγαπάς και να ζεις μια ουτοπία.

Κάποια στιγμή τα συνηθίζεις και δεν σε τρομάζει η όψη τους. Παγώνεις και πλέον δεν μπορούν να σε τρομάξουν, αν είσαι αρκετά υπομονετικός στο τέλος σε βαριούνται καθώς δεν είστε καθόλου διασκεδαστικοί εφόσον δεν μπορούν να σας τρομάξουν πλέον και φεύγουν.

Τότε η ψυχή σας είναι και πάλι ελεύθερη!!

Το δικό μου φάντασμα προς το παρόν βρίσκει άφθονη διασκέδαση μάλλον μαζί μου και δεν λέει να με αφήσει. Ελπίζω να με αφήσει σύντομα, αλλιώς θα πρέπει να βρω τους Ghost Busters και δεν είναι καιρός για έξοδα...