Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Mετόπωρον

Φθινόπωρο. Επιτέλους. Παντού να μυρίζεις μία μελαγχολία και ένα πάθος. Βρέχει. Να ακούς την βροχή και να νιώθεις ευτυχισμένη. Να είσαι ερωτευμένη και να ξέρεις αγαπάς. Παντού ηρεμία, γαλήνη, έρωτας.

Ήρθε όπως του αρμόζει. Με όλες τις τιμές. Υποδοχή, από νωρίς το πρωί, σε σχολικές αυλές και αναλήψεις υπηρεσίας. Βγες σε ένα ψυχρό μπαλκόνι απ’όπου θα σε διώξουν άρον άρον οι πρώτες επίμονες ψιχάλες που θα εξελιχθούν σε μπόρα όμορφη. Στη μυρωδιά του νωπού χώματος και στα ρυάκια που κυλούν στα τζάμια. Φύλαξε τις καλοκαιρινές αναμνήσεις, να 'χεις να σκέφτεσαι και να αναπολείς.

Τα φύλλα να σέρνουν τα ξερά κορμιά τους στην άσφαλτο. Έρμαια του ανέμου να τρίζουν σε κάθε φύσημα. Η φωνή του ανέμου να συλλαβίζει το όνομά σου. Να παίρνει φωνή από την σκέψη μου: σε αγαπάω.

Ψιθυρίζει ανάμεσα στα φυλλώματα: Φθινόπωρο. Δεν είναι απλά Φθινόπωρο αλλά ο Παράδεισος.

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

νύχτες δίχως όνομα, νύχτες χωρίς σκοπό

01:42, ξημερώνει σάββατο.
Όπως κάθε βράδυ καίγομαι στο fb&msn. Βαριέμαι. Ούτε έμπνευση έχω. Και σε λίγο θα χάσω και ό,τι έχω. Συνήθεια είναι. Τέλος πάντων.. γίνομαι κουραστική και προβλέψιμη το οποίο αρχίζει να μου δημιουργεί φευγαλέα συναισθήματα φόβου.
Πάντα φοβόμουν το οτιδήποτε κακό μπορούσε να συμβεί σε μένα, την οικογένεια μου και τον Μικρό Πρίγκιπα. Πέρα από αυτά δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Μέχρι τώρα...
Ίσως να είμαι μικρή, ίσως να μην έχω περισσότερο μυαλό από εσένα που διαβάζεις το κείμενο μου, ίσως να είμαι μικροαστή ή ακόμα και τραγική. Ίσως... Δεν θα θίξω την ζωή, τον θάνατο, δεν θα συγκρίνω και ούτε θα δημιουργήσω αμφιβολίες. Χάσιμο χρόνου.
Έχουν αλλάξει πολλά, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Από το νήπιο, το χαζοχαρούμενο, σπαστικό, εγωκεντρικό μικρό κοριτσάκι που ζούσε μόνο για να παίζει playmobil και να βλέπει τα παιδικά το πρωί στο star. Ωραίες μέρες, αν και δεν θυμάμε πολλά. Ένα κομμάτι αθωότητας μόνο που τώρα έχει χαθεί. Και δεν νομίζω να ξαναβγεί στην επιφάνεια. Το ελπίζω δηλάδη.
Κάθε μέρα ακούω μικρούς ανθρώπους να χάνουν τον χρόνο μαζί μου λέγοντας μου πόσο φρίκιο είμαι, πόσο έχω ξεφύγει και οτιδήποτε άλλο είναι αρκετό για να σε πρήξουν. Η οικογένεια κυρίως. Φυσικά τώρα θα έρθει η κλασσική απάντηση "γράφτους". Δεν είναι πάντα αυτή η λύση. Δεν θα γράφω τον καθένα που σημειώνει κάτι ίσως αρνητικό ίσως κι όχι απάνω μου. Πάντα θα υπάρχουν και οι άλλοι.
Μικρό κείμενο,μικροί άνθρωποι. Το αφήνω πάνω σας, good luck

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

Nα μ'αγαπάς, όσο μπορείς να μ'αγαπάς

Έχω καταλήξει στ' ότι άνθρωποι σαν εμάς ζούμε τα συναισθήματα ανεξαρτήτως κατάστασης κι ότι τελικά δεν ανήκουμε πουθενά και πως ο δημιουργός Έρωτας είναι πιο γενικός και όχι συγκριμένος. Η αγάπη μας δεν είναι περιορισμένη σε πλαίσια και ανθρώπους συγκριμένους είναι κάτι μεγαλύτερο και πιο αόριστο και πως τελικά τρεφόμαστε με τα συναισθήματα πως ότι ζούμε το ζούμε ή 100% ή
καθόλου.. Η έκφραση πηγάζει από το συναίσθημα και το συναίσθημα από την ψυχή μας. Το συναίσθημα χρειάζεται τροφή ! Με λίγα ψυχούλα γιγαντώνεται να ξέρεις.. Τώρα για τα ανεκπλήρωτα όνειρα μας, θα σου πω.. Πολλά απ' αυτά δεν μπορούν να ειπωθούν τα κρατώ για μένα, δεν τα μοιράζομαι. Κι αυτή η νοσταλγία που βγάζω, είναι μέχρι εκεί ψηλά που χάνεται το βλέμμα. Και κάθε λέξη είναι σαν να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια σου.. Ξέρεις πως είναι ; Γραφείς με μάτια θαμπά από δάκρια και μετά , δεν θυμάσαι τίποτα από όσα έγραψες. Κι αναρωτιέσαι, εγώ τα έγραψα; Πάντως να ξέρεις ότι είσαι ο καλύτερος κριτικός που συνάντησα. Στέκεσαι εκεί σε μια γωνιά αμείλικτος, και με παρατηρείς με βλέπεις και διαβάζεις
το μυαλό μου και γράφω για Σένα.