Το τραβάτε με και ας κλαίω της Μ. Εβδομάδος.

Είσαι μεγάλος και τρανός "Θεός". Ήρθες ουσιαστικά σε αυτόν τον κόσμο μόνο γι' αυτήν την ώρα, και γι' αυτήν την εβδομάδα, για να σταυρωθείς, να "αναστηθείς" και να "σώσεις" τους πάντες από το "κακό" με το δικό σου αίμα. Είναι συνειδητή και προαποφασισμένη πράξις, μερικών χιλιάδων ετών τουλάχιστον πριν, όπου κινείς τα νήμματα στο παρασκήνιο, προσπαθώντας να νικήσεις αυτό που εσύ θεωρείς ως "απόλυτο κακό". Και άντε μέχρι εδώ καλά.

Ιστορικώς κανένας από τους προηγηθέντες αν και "αδύναμους ανθρώπους" ούτε κλαψούριζε την ώρα του "μαρτυρίου", ούτε το έκανε reality show. Κάθησε και έδωσε το αίμα του και την ψυχή του για τον "παράδεισό" σου, ήρεμος, αγέρωχος και αποφασισμένος.

Εσύ όμως; Ολόκληρος "Θεός"; Την μία κλαψουρίζεις στο όρος των Ελαιών, την άλλη αφήνεις τον Ιούδα να σε "προδώσει", αντί να πας μόνος σου στους φαρισσαίους και να τους πεις, "ορίστε ρε πούστηδες εδώ είμαι, ήρθα από μόνος μου, αφού θεωρείτε ότι εγώ είμαι ο προδότης και ο ενάντιος στον νόμο που ο ίδιος έδωσα σε εσάς". Μετά πας εμπρός στον Πόντιο Πιλάτο. Αντί να του πατήσεις και αυτουνού κανά - δυό μπινελίκια (και τι φοβάσαι, αυτό που ήδη έχεις ο ίδιος προαποφασίσει, ήτοι ότι θα σταυρωθείς ούτως ή άλλως), κάθεσαι σαν κότα, ολόκληρος "Θεός". Μετά σε στέλνουν στον Ηρώδη Αντύπα. Αντί να τους πεις "άντε γαμηθείτε, σταυρώστε με να τελειώνετε και εσείς και εγώ, δεν πάω πουθένα, ούτε αναγνωρίζω την δικαιοσύνη σας", κάθεσαι σαν "αδερφή" και πηγαίνεις να σε μαστιγώσουν, να σου χώσουν και χλαμύδα, και να σου κάνουν τα μύρια όσα εξευτελιστικά. Γιατί;

Γιατί εσύ που "κυνηγάς" τους πάντες και τα πάντα εάν αποτολμήσουν να "αποκλείνουν" από τον "νόμο" σου, κάθεσαι σαν κότα μπροστά στην εξουσία των μιαροδέστερων εκ των ανθρώπων (όπως και εσύ ο ίδιος είχες πει με το περίφημο "διυλίζετε τον κώνωπα και καταπίνετε την κάμηλο"); Έγιναν ξαφνικά "σωστοί" και "ικανοί" εξουσιαστές για να σε "κρίνουν"; Και άντε πες όλα αυτά, έστω ...

Αμ αυτό το reality show τύπου fame story πάνω στο σταυρό τι το ήθελες, και δεν υπήρχαν και κάμερες εκείνη την εποχή να σε τραβάνε σε video; Ούτε τον σταυρό σου δεν μπορούσες να σηκώσεις; Ήτανε βαρύς; Ok. Αλλά και το ξύλο του σταυρού, εσύ το είχες διαλέξει, σύμφωνα με την εκκλησιαστική πάραδοση, αφού αυτό ήταν το δένδρο που βγήκε από το σώμα του Αδάμ, όταν πέθανε και του εφύτευσαν σπόρους στο στόμα του, κατά την δική σου υπόδειξη. Δεν ήξερες πόσο ζύγιζε; Και καλά, εσύ μπορούσες να σηκώσεις συγχρόχως όλη την αμαρτία του κόσμου, όπως αναφέρει η εκκλησιαστική παράδοση, αλλά όχι και έναν βαρύ σταυρό επιπλέον; Δηλαδή σήκωνες όλο το πνευματικό βάρος και σε νίκησε η ύλη, εσένα τον "μέγα δημιουργό" του κόσμου;

Και άντε πες έστω, ήτανε ζόρι, έπεσες και λίγο έξω εσύ ο αλάθητος στους υπολογισμούς σου. Ουδείς αλάθητος, ακόμα και "Θεός". Αμ αυτό το show, με την μητέρα σου και τον Ιωάννη, όπου της παρέδωσες ως υιόν, εκείνον, τι το ήθελες ρε γαμώτο; Δεν μπορούσες να πεις, "Μάνα με συγχωρείς, δεν βλέπεις ότι είμαι απασχολημένος, και ότι προσπαθώ να σώσω τον κόσμο; Μόλις τελειώσω και αναστηθώ, θα τακτοποιήσουμε και τα οικογενειακά μας. Υπομονή, τρεις μέρες είναι, θα περάσουνε".

Μπα, σιγά μην το έλεγες αυτό. Άσε πια αυτό το νερό και όξος. Αφού τους ήξερες ότι είναι καθίκια, και δεν θα σου δώσουν τίποτα που να πίνεται, γιατί τους το ζητάς και μετά προφανώς δεν το πίνεις; Γάμα τους! Αφού εσύ ο ίδιος είπες ότι είναι τόσο άχρηστοι, τί κάθεσαι και ασχολείσαι μαζί τους; Έτσι κι αλλιώς, λίγος χρόνος ζωής σου έχει μείνει. Η ανακοπή καρδιάς σε περιμένει, και έτσι δεν θα ζήσεις μέχρι το βράδυ, όπως οι ληστές εκ δεξιών και εξ αριστερών. Σιγά τώρα, για τα λίγα λεπτά πριν το astral projection σου, χάλασε ο κόσμος. Αμ και αυτό με τους ληστές, άλλη φάση. Έστω αυτό είναι το σημείο, όπου προσπαθείς έστω και με τα χίλια ζόρια να σταθείς στο "ύψος" του αυτοσεβασμού σου ως "Θεός". Γιατί για τα άλλα τι να πω, δεν τρώγονται με τίποτα ρε γαμώτο. Fame story και ξερό (άρα νηστήσιμο) ψωμί ήτανε η όλη φάση. 
  
Aλλά ξέχασα....δεν υπάρχεις.

Mετόπωρον

Φθινόπωρο. Επιτέλους. Παντού να μυρίζεις μία μελαγχολία και ένα πάθος. Βρέχει. Να ακούς την βροχή και να νιώθεις ευτυχισμένη. Να είσαι ερωτευμένη και να ξέρεις αγαπάς. Παντού ηρεμία, γαλήνη, έρωτας.

Ήρθε όπως του αρμόζει. Με όλες τις τιμές. Υποδοχή, από νωρίς το πρωί, σε σχολικές αυλές και αναλήψεις υπηρεσίας. Βγες σε ένα ψυχρό μπαλκόνι απ’όπου θα σε διώξουν άρον άρον οι πρώτες επίμονες ψιχάλες που θα εξελιχθούν σε μπόρα όμορφη. Στη μυρωδιά του νωπού χώματος και στα ρυάκια που κυλούν στα τζάμια. Φύλαξε τις καλοκαιρινές αναμνήσεις, να 'χεις να σκέφτεσαι και να αναπολείς.

Τα φύλλα να σέρνουν τα ξερά κορμιά τους στην άσφαλτο. Έρμαια του ανέμου να τρίζουν σε κάθε φύσημα. Η φωνή του ανέμου να συλλαβίζει το όνομά σου. Να παίρνει φωνή από την σκέψη μου: σε αγαπάω.

Ψιθυρίζει ανάμεσα στα φυλλώματα: Φθινόπωρο. Δεν είναι απλά Φθινόπωρο αλλά ο Παράδεισος.

νύχτες δίχως όνομα, νύχτες χωρίς σκοπό

01:42, ξημερώνει σάββατο.
Όπως κάθε βράδυ καίγομαι στο fb&msn. Βαριέμαι. Ούτε έμπνευση έχω. Και σε λίγο θα χάσω και ό,τι έχω. Συνήθεια είναι. Τέλος πάντων.. γίνομαι κουραστική και προβλέψιμη το οποίο αρχίζει να μου δημιουργεί φευγαλέα συναισθήματα φόβου.
Πάντα φοβόμουν το οτιδήποτε κακό μπορούσε να συμβεί σε μένα, την οικογένεια μου και τον Μικρό Πρίγκιπα. Πέρα από αυτά δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Μέχρι τώρα...
Ίσως να είμαι μικρή, ίσως να μην έχω περισσότερο μυαλό από εσένα που διαβάζεις το κείμενο μου, ίσως να είμαι μικροαστή ή ακόμα και τραγική. Ίσως... Δεν θα θίξω την ζωή, τον θάνατο, δεν θα συγκρίνω και ούτε θα δημιουργήσω αμφιβολίες. Χάσιμο χρόνου.
Έχουν αλλάξει πολλά, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Από το νήπιο, το χαζοχαρούμενο, σπαστικό, εγωκεντρικό μικρό κοριτσάκι που ζούσε μόνο για να παίζει playmobil και να βλέπει τα παιδικά το πρωί στο star. Ωραίες μέρες, αν και δεν θυμάμε πολλά. Ένα κομμάτι αθωότητας μόνο που τώρα έχει χαθεί. Και δεν νομίζω να ξαναβγεί στην επιφάνεια. Το ελπίζω δηλάδη.
Κάθε μέρα ακούω μικρούς ανθρώπους να χάνουν τον χρόνο μαζί μου λέγοντας μου πόσο φρίκιο είμαι, πόσο έχω ξεφύγει και οτιδήποτε άλλο είναι αρκετό για να σε πρήξουν. Η οικογένεια κυρίως. Φυσικά τώρα θα έρθει η κλασσική απάντηση "γράφτους". Δεν είναι πάντα αυτή η λύση. Δεν θα γράφω τον καθένα που σημειώνει κάτι ίσως αρνητικό ίσως κι όχι απάνω μου. Πάντα θα υπάρχουν και οι άλλοι.
Μικρό κείμενο,μικροί άνθρωποι. Το αφήνω πάνω σας, good luck

Nα μ'αγαπάς, όσο μπορείς να μ'αγαπάς

Έχω καταλήξει στ' ότι άνθρωποι σαν εμάς ζούμε τα συναισθήματα ανεξαρτήτως κατάστασης κι ότι τελικά δεν ανήκουμε πουθενά και πως ο δημιουργός Έρωτας είναι πιο γενικός και όχι συγκριμένος. Η αγάπη μας δεν είναι περιορισμένη σε πλαίσια και ανθρώπους συγκριμένους είναι κάτι μεγαλύτερο και πιο αόριστο και πως τελικά τρεφόμαστε με τα συναισθήματα πως ότι ζούμε το ζούμε ή 100% ή
καθόλου.. Η έκφραση πηγάζει από το συναίσθημα και το συναίσθημα από την ψυχή μας. Το συναίσθημα χρειάζεται τροφή ! Με λίγα ψυχούλα γιγαντώνεται να ξέρεις.. Τώρα για τα ανεκπλήρωτα όνειρα μας, θα σου πω.. Πολλά απ' αυτά δεν μπορούν να ειπωθούν τα κρατώ για μένα, δεν τα μοιράζομαι. Κι αυτή η νοσταλγία που βγάζω, είναι μέχρι εκεί ψηλά που χάνεται το βλέμμα. Και κάθε λέξη είναι σαν να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια σου.. Ξέρεις πως είναι ; Γραφείς με μάτια θαμπά από δάκρια και μετά , δεν θυμάσαι τίποτα από όσα έγραψες. Κι αναρωτιέσαι, εγώ τα έγραψα; Πάντως να ξέρεις ότι είσαι ο καλύτερος κριτικός που συνάντησα. Στέκεσαι εκεί σε μια γωνιά αμείλικτος, και με παρατηρείς με βλέπεις και διαβάζεις
το μυαλό μου και γράφω για Σένα.

Remember?

Kαι πάλι εδώ. Όχι για κάποιον συγκεκριμένο λόγο, ούτε καν ξέρω τι θέλω να γράψω. Κάτι γενικό ίσως. Ίσως και όχι…


Λοιπόν μετά από 13 χρόνια ζωής μπορώ να πω ότι είμαι ευτυχισμένη. Μπορώ να γελάσω. Ούτε καν θυμάμαι την τελευταία φορά που πληγώθηκα ή έκλαψα από πόνο.

Μετά από 13 χρόνια νιώθω πλήρης, φορτισμένη με ενέργεια και έρωτα. Ακούγεται όντως γλυκανάλατο αλλά γίνετε να το ανατρέψεις;!

Βρήκα τον εαυτό μου. Είχε χαθεί όπως και εγώ.

Είναι τόσα… τόσα που πέρασα. Ο πρώτος έρωτας, οι κολλητοί, τα γέλια, τα κλάματα, οι αγκαλιές, τα φιλιά, τα τραγούδια, οι συναυλίες, οι φάρσες, οι πλάκες, τα ξενύχτια, η απόρριψη, οι μαγκιές, τα ζώα, οι φωτογραφίες, οι πλάκες, οι τρέλες, τα αγόρια, τα φευγάτα. Όλα πλατωνικά. Όλα για μία στιγμή ευτυχίας, πραγματικά. Όλα ήρθαν για να φύγουν με την σειρά τους κι αυτά. Λίγα είναι αυτά που θα μείνουν .

Και τώρα στέκεσαι με ένα κουτί φωτογραφίες να τις κοιτάζεις και να θυμάσαι. Να κοιτάς τις αναμνήσεις σου κατάματα. Και να κλαις. Επειδή τις άφησες να φύγουν. Και να νιώθεις υπεύθυνη, υπεύθυνη για όλα σου έφυγαν μέσα από τα χέρια. Όπως αυτές τις φωτογραφίες που κάποτε θα βρίσκονται στα σκουπίδια. Θυμάσαι;

Θυμάσαι πραγματικά πόσα έχεις ζήσει; Πόσα έχεις περάσει; Και πόσα έχεις κάνει; Τόσα χρόνια λες ότι τίποτα δεν είναι σημαντικό στη ζωή, κι όμως. Θα το κάνεις εσύ και κανείς άλλος. Αυτό σε καθιστά υποχρεωμένο να θυμάσαι. Άλλωστε από το τίποτα πηγαίνουμε στο τίποτα ερχόμαστε. Δεν θα ήθελες πραγματικά να αφομοιώσεις κάτι; Όλοι θα το θέλανε.

Κάτσε και σκέψου τι έχεις κάνει για να βρίσκεσαι εδώ που είσαι. Τι σου έχουν κάνει και πόσα έχεις μάθει. Και κράτα τα ως εφόδια για κάτι καινούργιο.

Γιατί…ότι κάνεις στην ζωή σου είναι ασήμαντο, αλλά είναι σημαντικό επειδή θα τα κάνεις εσύ και κανείς άλλος.

Ευτυχία

Πείθουμε τους εαυτούς μας ότι η ζωή μας θα είναι καλύτερη όταν θα παντρευτούμε, θα αποκτήσουμε ένα μωρό, μετά ένα ακόμα.
Μετά αγχωνόμαστε διότι τα παιδιά μας δεν είναι αρκετά μεγάλα και όλα θα είναι καλύτερα όταν θα μεγαλώσουν.
Στη συνέχεια αγχωνόμαστε γιατί φτάνουν στην εφηβεία και πρέπει να ασχοληθούμε μαζί τους. Θα είμαστε σίγουρα ευτυχείς όταν θα ξεπεράσουν αυτό το στάδιο.
Λέμε στους εαυτούς μας ότι η ζωή μας θα είναι ολοκληρωμένη όταν ο σύντροφός μας θα αποκατασταθεί, όταν θα αποκτήσουμε ένα πιο ωραίο αυτοκίνητο, όταν θα μπορέσουμε να πάμε διακοπές, όταν θα πάρουμε την σύνταξή μας.
Η αλήθεια είναι ότι η καλύτερη στιγμή για να είμαστε ευτυχισμένοι είναι ΤΩΡΑ.
Αλλιώς πότε ;

Η ζωή μας θα είναι πάντοτε γεμάτη με απογοήτευση. Είναι προτιμότερο να το παραδεχτούμε και να αποφασίσουμε να είμαστε ευτυχισμένοι παρόλα αυτά.
Για πολύ καιρό, μου φαινόταν ότι η ζωή μου θα άρχιζε.
Η πραγματική ζωή.
Αλλά υπήρχαν πάντα εμπόδια, μία δοκιμασία να ξεπεραστεί, μια δουλειά να τελειώσει, χρόνος να δοθεί, ένα χρέος να πληρωθεί. Μετά η ζωή θα ξεκινούσε.
Τελικά κατάλαβα ότι αυτά τα εμπόδια ήταν η ΖΩΗ.
Αυτή η προοπτική με βοήθησε να δω ότι δεν υπάρχει μονοπάτι προς την ευτυχία.

ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ.

Λοιπόν, εκτιμήστε κάθε στιγμή.
Σταματήστε να περιμένετε

• να τελειώσετε το σχολείο,
• να ξαναγυρίσετε στο σχολείο,
• να χάσετε 10 κιλά,
• να πάρετε 10 κιλά,
• να ξεκινήσετε να δουλεύετε,
• να παντρευτείτε,
• να έρθει η Παρασκευή το βράδυ,
• η Κυριακή πρωί,
• να αγοράσετε ένα καινούριο αμάξι,
• να πληρώσετε την υποθήκη σας,
• να έρθει η άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, ο χειμώνας, η πρώτη του μήνα, η τα μέσα του μήνα,
• να ακουστεί το τραγούδι σας στο ραδιόφωνο,
• να πεθάνετε,
• να ξαναγεννηθείτε

… πριν αποφασίσετε να ΕΙΣΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ.

Η ευτυχία είναι ένα ταξίδι, όχι ένας προορισμός.

Δεν υπάρχει καλύτερος χρόνος για να είστε ευτυχισμένοι ….από το ΤΩΡΑ !

Ζήστε και εκτιμήστε την τωρινή στιγμή.

Blow.

Λοιπόν, τελικά άξιζε τον κόπο?
Θεέ μου, πόσο ανεπανόρθωτα έχει αλλάξει η ζωή μου. Έχω μείνει έξω στο κρύο και δεν υπάρχει πόρτα για να μπω πάλι μέσα.Πάντως είχα με το παραπάνω τις δυνατές στιγμές μου. Συχνά η ζωή σε ξεπερνάει ενώ κάνεις σχέδια για αυτήν.
Στη ζωή μου, άφησα κομμάτια της καρδιάς μου εδώ κι εκεί. Και τώρα δεν έμεινε αρκετή για να με κρατήσει ζωντανή. Αλλά παρηγοριέμαι ξέροντας ότι η φιλοδοξία μου ήταν πολύ πιο μεγάλη από το ταλέντο μου.
Δεν υπάρχουν πια άσπρα άλογα και πρίγκιπες για μένα.

"Μακάρι να έχεις τον άνεμο πάνω πίσω σου και τον ήλιο πάντα μπροστά σου. Και οι άνεμοι της μοίρας να σε πάνε ως τ'αστέρια."