Sex or war;

Έκανα μία σκέψη:

Ο φόνος είναι παράνομος αλλά αν φωτογραφήσεις μία δολοφονία, γίνεσαι εξώφυλλο στο "Newsweek" . Ίσως να πάρεις και βραβείο Πούλιτζες.

Το σεξ είναι νόμιμο. Όλοι το κάνουν ή τουλάχιστον θέλουν. Αλλά αν φωτογραφήσεις δύο να το κάνουν ή μία γυμνή γυναίκα, σε βάζουν φυλακή.

Έωχ ένα μύνημα για όλους τους καλούς, ηθικούς χριστιανούς που λένε, ότι τα αιδοία είναι ανήθικα.

Παραπονεθείτε στον κατασκευαστή.

Ο Χριστός είπε: "Μην κρίνετε". Αλλά άν είναι να κρίνετε ανοίξτε τα μάτια.

Τι σας φαίνεται πιο ανήθικο; Αυτό εδώ;

Ίσως αυτό σας φαίνεται ανήθικο.

Αυτό;

Ή αυτό;

Αυτό;

Ή αυτό;

Οι πολιτικοί λένε ότι η πορνογραφία διαιφθείρει την νεολαία της χώρας ενώ οι ίδιοι λένε ψέματα, κλέβουν και κάνουν πολέμους.

Λένε ότι είναι άνθρωποι, αλλά είναι ένα κοπάδι πρόβατα.

Το ανήθικο είναι να μας μαθαίνουν ότι το σεξ είναι άσχημο, βρώμικο κι είναι ηρωικό να κατακρεουργούμε στο όνομα του ανθρωπισμού.

Με όλα τα ταμπού για το σεξ, δεν είναι περίεργο που έχουμε προβλήματα: κι είμαστε θυμωμένοι και βίαιοι.

Αναρωτηθείτε:

Τι είναι πιο ανήθικο;

Τ σεξ ή ο πόλεμος;

Ed Wood

Ίσως η πιο < άγνωστη > ταινία του Tim Burton, αλλά για μένα η καλύτερη του. Μακρια από τα γνωστά βιογραφικά δράματα και βάζοντας τη δική του προσωπική πινελιά, φτιάχνει μια ταινία με ενέργεια, χιούμορ, θλίψη, αθωότητα. Ο Ed Wood του είναι ένας τραγικός χαρακτήρας, αφού δεν έχει τη παραμικρή γνώση για το αντικείμενο που αγαπά, πιστεύει όμως στο όραμα του και προσπαθεί να το κάνει πράξη. Μακριά από κάθε σύμβαση και ρεαλισμό, προσπαθεί να γίνει μέρος του αμερικάνικου ονείρου, ένας μοναχικός ταξιδιώτης σε μια σκληρή πραγματικότητα.

Αυτές οι προσπάθειες του για καταξίωση, για μια θριαμβευτική πορεία, θα βρουν ανταπόκριση μόνο από τους περιθωριακούς, τους ξεπεσμένους. Αυτοί θα γίνουν οι οικογένεια του, αυτοί θα τον στηρίξουν, γιατί μέσα του είναι κατά βάθος κυριολεκτικά και μεταφορικά ορφανός.


Ο Tim Burton φτιάχνει ένα κινηματογραφικό ποίημα και το αφιερώνει σε ένα είδος που λατρεύει, αγαπά, ασπάζεται. Ο Johnny Depp, έχοντας μεγάλα κέφια, δίνει μια ερμηνεία αξέχαστη, χαρίζει μια τρυφερότητα μια εσωτερική λατρεία στο όραμα του Ed Wood και μας κάνει συνεργούς του σε αυτό.

  Ο Tim Burton μας προσφέρει μια σουρεαλιστική ταινια, τρομακτικά χαρούμενη, ένα γλυκό ύμνο στη φιλία, ένα αθώο δράμα για τη συντριβή των <τεράτων> που δε μπορούν να ενσωματωθούν στη πολύχρωμη ευτυχία που προσφέρει η κοινωνία μας.

Oι παρέες του μέλλοντος.

No wave/no future απ’το νότιο Λονδίνο, απόβλητοι σε ένα προάστιο του Detroit, χαμένοι στο Ανατολικό Βερολίνο του ’88, gangs στο Bristol προ-trip hop, μια γέφυρα στο Brooklyn γεμάτη χαρτονένια καταφύγια.

Το “millenial alienation” προυπήρξε- δεν αναλύεται το counterculture.

A blackened shroud, a hand-me-down gown
Of rags and silks, a costume
Fit for one who sits and cries
For all tomorrow's parties


[Velvet Underground, 1967]

Μέσω Ν., ένα πολύ αγαπημένο:



..το οποίο μου θυμίζει έντονα ένα άλλο πολύ αγαπημένο μου:

Xάσιμο.

Πόσο ακόμα; Πόσο ακόμα θα πέσω, πόσο θα με ρίχνουν; Στο τέλος θα καταλήξω με ένα φτυάρι για να σκάψω τον λάκκο μου και εγώ και να χωθώ μέσα με τα χέρια σταυρωμένα. Αυτό μου χρειάζεται, αυτό θέλουν και πολλοί να κάνω άλλωστε. Αλλά ίσως εξαιτίας αυτών των σκέψεων καταφέρω και συνεχίσω, με περισσότερη δύναμη, ξεγνοιασιά και θέληση. Ίσως κι όχι…


Πληγώνομαι τόσο από ανούσια πράγματα. Αν όχι ανούσια, τσάμπα. «Δεν αξίζει Υρώ, ηρέμησε και συνέχισε», «άσ’την να μείνει μόνη της, δώσε της περιθώριο». Και που δίνω; Τίποτα. Και στο τέλος τι καταφέρνω; Πάλι τίποτα. Το «τίποτα» τελικά ίσως είναι η μόνη λέξη που με καθορίζει. Ο μόνος προσδιορισμός που μου ταιριάζει.

Γράφω, γράφω, γράφω. Γράφω γιατί θέλω να τα διαβάσει. Θέλω μία φορά να με ακούσει χωρίς να απαντάει ενδιάμεσα. Απλώς να δει τι προσπαθώ να της πω. Κουράστηκα. Πατάω τα πλήκτρα, σβήνω τις αλλεπάλληλες λέξεις και συνεχίζω… Δεν θα κλάψω. Μπορώ και θα τα καταφέρω!

Δεν μου δίνετε χρόνο. Με παίρνετε από το μαλλί και με βάζετε στην μάζα με τους πολλούς. «Αναίσθητη, σπαστικιά, χαζογκόμενα». Τι ηλίθιοι χαρακτηρισμοί, δεν θα έπρεπε καν να υπάρχουν. Γιατί τώρα τους χρησιμοποιεί ο κάθε ανίδεος και σε «βρίζει» χωρίς να σου έχει δώσει μία ευκαιρία.

- oti itan na peic na ta elegec otan eixec tn eukairia..
- mu thn edwses pote?
- ekeini tn mera pou eimoun cto cxoleio kai cou milouca nai..alla dn ftew an dn to katalavec ecu,

Δεν μου την έδωσες ποτέ. Απλώς ψάχνεις μία ευκαιρία για να ξεσπάσεις πάνω μου με το να με κράζεις ενώ είμαστε με άλλα άτομα. Τόσες στιγμές έχουμε υπάρξει οι δυο μας, μόνες μας. Αλλά τότε εσύ δεν λες ότι είναι να πεις… Δεν ξέρω γιατί.
Πήρες ως αφορμή και το κάπνισμα τώρα. «Τι κάνεις καπνοδόχε; Αχαχαχα». Τι αστείο θεέ μου 
Κι όμως ποτέ δεν ρώτησες «Γιατί Υρώ; Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;». Το μόνο που είπες ήταν «Ξέρεις πόσο σε μισώ τώρα;». Γιατί γιατί μου το κάνεις αυτό; Γιατί δεν με αφήνεις να σου εξηγήσω; Δεν μου κάνει μόνο το τσιγάρο κακό. Οι γονείς μου κάθε μέρα μαλώνουν, βλέπω την μάνα μου να κλαίει, ο Γιώργος, ναι κι αυτός, όλα αυτά πιστεύω να δημιουργούν μία δύσκολη φάση. ΓΙΑ ΑΥΤΟ! Γιατί δεν άντεχα άλλο να είμαι μόνη μου. Βρήκα λοιπόν ένα φίλο, που μου κάνει κακό αλλά τουλάχιστον με αφήνει να ξεσπάω και εγώ πάνω του. Όπως αφήνω εγώ εσένα.

Σε είπα ποτέ εγώ fake; Είπα ποτέ ότι δεν έχεις προσωπικότητα; Όχι. Εσύ γιατί; Γιατί μου το λες τώρα; Εδώ και έναν χρόνο δεν το έχεις πάρει χαμπάρι;

Λοιπόν δεν θα δώσω αρχή στο τέλος που όρισες εσύ. Ούτε θα ασχοληθώ άλλο αν δεν το θέλεις. Ξέρω πως δεν με έχεις καν ανάγκη. Όσο και να μην θέλω να το πιστέψω.

Ο χρήστης Supersonic Shhh, dead silence. "You scream. You die" ƽ λέει:
8elw na 8umase kati.
sta gene8lia su
egw ta ekana ola
to biblio memories
pali egw.
tpt allo
shimatise oti aposi 8es.
geia su.
na proseheis.

Για το άτομο που έκλεισε τα μάτια του για να με ξέχασει.
Mura féidir leat a bheith le grá aftpou, ar a laghad grá a bhfuil tú.
Αυτό θα κάνω.

Dead Silence

 Η ταινία "Dead Silence" ("Νεκρή Σιωπή") βρέθηκε στον δρόμο μου πριν μερικές μέρες, όταν περιπλανιώμουν στους διαδρόμους των θρίλερ του video club. Η τρομαχτική μαριονέτα που βλέπετε παραπάνω στην αφίσα, με κοίταζε παρακινώντας με να κάνω ησυχία. Από κάτω ο υπότιτλος "You Scream. You Die". Τίποτα το πρωτότυπο δηλαδή. Παρόλα αυτά, λόγω του παιδικού μου φόβου για παλιές μαριονέτες, κούκλες, κλόουν και τρομαχτικών τσίρκο (ένας φόβος σχεδόν ηδονικός) διάλεξα το dvd για ενοικίαση.

Είμαι εδώ και πολύ καιρό απογοητευμένος με τις ταινίες τρόμου και πιστεύω ότι το είδος περνάει κρίση. Δεν υπάρχει πλέον καμία πρωτότυπη ιδέα, με αποτέλεσμα να έχουμε πήξει στις διασκευές παλιών golden classics, στις φτηνές αναμασημένες παραγωγές εκφυλισμένων συνταγών και στα porn/gore όπως τα Saw και Hostel. Ειδικά για τη τελευταία κατηγορία δηλώνω αηδιασμένος από το Χόλυγουντ για την έλειψη σεναρίου και τόνους βίας, αλλά και από το ίδιο το κοινό που δείχνει να διψάει για φόνους και αίμα - αντί για σασπένς, καλές ιστορίες, μυστήριο και αγωνία. Ο κινηματογράφος έχει μετατραπεί σε μια μοντέρνα αρένα και εμείς είμαστε οι ρωμαίοι που τρέχουμε να δούμε σφαγές.

Βλέποντας στην αφίσα του Dead Silence ότι ο σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο ίδιος που δημιούργησε τα Saw, δεν περίμενα και πολλά. Η αλήθεια όμως είναι ότι διατηρούσα μια κρυφή ελπίδα για δικαίωση, καθώς οι δύο πρώτες ταινίες της σειράς - "Saw", "Saw II" - (και κυρίως η πρώτη), είναι καταπληκτικές. Όταν είχα δει το Saw είχα να ενθουσιαστώ τόσο πολύ από τις εποχές των "Seven" και της Σιωπής Των Αμνών!

Τελικά η επιλογή μου με δικαίωσε και οφείλω να δηλώσω ότι το Dead Silence είναι ένα καταπληκτικό μεταφυσικό θρίλερ και η πρώτη αξιόλογη ταινία τρόμου που είδα από τότε που βγήκε στους κινηματογράφους το "The Ring".

Η ταινία μας βάζει αμέσως στη κατάλληλη διάθεση και η εισαγωγή είναι πέρα για πέρα ανατριχιαστική και τρομαχτική. Ο Τζέιμς Γουάν (σκηνοθέτης της ταινίας) αξιοποιώντας την θαυμαστή σκηνοθεσία του Saw και μέσα από ένα απαλό γκριζο-γαλάζιο φίλτρο, με έντονες τις κόκκινες πινελιές, δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει καλύτερη ατμόσφαιρα γι' αυτό το τρομαχτικό παραμύθι.

Το "Dead Silence" αποφασίζει να ξεφύγει από τις κατηγορίες των slasher και του ασιατικού μεταφυσικού τρόμου (που έγιναν μόδα την τελευταία δεκαετία) και επιστρέφει στη παλιά καλή συνταγή του γοτθικού τρόμου, αποτελώντας μια θύμηση των κλασικών ghost stories.

Η ιστορία σχετίζεται με το μοχθηρό πνεύμα της Μέρι Σο, μια μάγισσα εγγαστρίμυθος που, μαζί με τις δαιμονικές της κούκλες, στοιχειώνει τη μικρή κωμόπολη Raven's Fare. Το σκοτεινό παρελθόν της πόλης καλείται να φέρει στο φως ο Τζέιμι (Ράιαν Κουάντεν), όταν επιστρέφει στη γενέτειρά του προσπαθώντας να λύσει το μυστήριο που καλύπτει τον φρικαλέο θάνατο της γυναίκας του...

Τα Καλά Της Ταινίας:

1) Καλογραμμένο σενάριο.

2) Επιβλητική σκηνοθεσία.

3) Ανατριχιαστική ατμόσφαιρα.

4) Καταπλητικά σκηνικά.

5) Όμορφο και σκοτεινό soundtrack.

6) Αξιόλογο υποκριτικό ταλέντο των ηθοποιών.

7) Τρομαχτικές κούκλες!

8) Μια υπέροχη και ιδιαίτερα φοβιστική εισαγωγή!

Τα Άσχημα Της Ταινίας:

1) Οι δημιουργοί μας δείχνουν περισσότερα απ' όσα χρειάζονται. Είναι γνωστό πως όσο αυξάνονται τα εφέ, τόσο μειώνεται η αγωνία, ο φόβος και το μυστήριο για το άγνωστο.

2) Προς το τέλος της ταινίας, το μεταφυσικό στοιχείο υπερβαίνει και καλύπτει όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του έργου, με αποτέλεσμα το Dead Silence να είναι ένα πανέμορφο τρομαχτικό παραμύθι, που δυστυχώς δεν μπορούμε να πάρουμε στα σοβαρά.

3) Κυρίως ατμοσφαιρική, αλλά όχι ιδιαίτερα τρομαχτική (με εξαίρεση την εισαγωγή και κάποιες καταπληκτικές σκηνές προς το τέλος της ταινίας).

Beware the stare of Mary Shaw, she had no children only dolls and if you see her in your dreams, be sure to never ever scream...

ΚΕΝΟ.

Ήταν σακάτης

αλλά μόνο στο κορμί

Δεν είναι εύκολο

να το εξηγήσει κανείς

"Ξέχνα το" είπε

Κλείνοντας το βιβλίο με τα ψέματα

έκλεισε τα μάτια

Αρνούμενη

να πιστέψει τι είχε συμβεί

Δεν είμαι καλά, το ξέρω, το νιώθω. Αλλά δεν ξέρω το γιατί. Δεν το παθαίνω πολλές φορές αυτό, συνήθως ξέρω ποιος ή τι με κάνει να αισθάνομαι έτσι. Παράξενο.

Ίσως ένα από τους λόγους είναι ότι πλησιάζουν οι βαθμοί, στους οποίους τα έχω πάει σκατά. Είμαι σίγουρη. Να ξέρετε αν εξαφανιστώ μετά την Πέμπτη, θα με έχει κλειδώσει η μάνα μου σπίτι και ο μπαμπάς μου θα μου κλείσει το νετ. Δεν θέλω να ζω καν με αυτήν την ιδέα. Φρίκη. Αλλά δεν είμαι άνθρωπος που θα τον νοιάξουν οι βαθμοί στην ζωή του. Δεν έχω ως κύριο στόχο να σπουδάσω, δεν θεωρώ τις σπουδές ως κριτίριο για το αν είσαι έξυπνος ή όχι. Να ζήσω θέλω. Να φτάσω ως το χείλος του γκρεμού και να σωθώ την τελευταία στιγμή, αλλά μόνη μου. Όλοι μόνοι είμαστε, απλώς μας περιτριζυρίζουν άλλοι. Είτε το θέλουμε είτε όχι...

Ίσως να είμαι χάλια επειδή κρατάω πολλές από τις σκέψεις μέσα μου. Και όλο αυτό με βαραίνει αλλά δεν θέλω να βαραίνω και τους άλλους με τις καθαρά ανούσιες σκέψεις μου. Αυτοί έχουν τις δικιές τους και εγώ τις δικιές μου. Ω, πόσο θα ήθελα να έχω έναν άνθρωπο κολλημένο δίπλα μου που να τον αποχωριζόμαι όποτε θέλω και μου αρέσει εμένα. Να είναι σαν ρομποτάκι. Να του λέω τα προβλήματα μου και να ξέρω ότι αναπάσα στιγμή μπορώ να κλείσω τον διακόπτη και να μην πει πουθενά τίποτα και σε κανέναν. Όλοι θα θέλαμε κάτι τέτοιο, σωστά; Δυστηχώς οι επιστήμονες είναι δυνατοί στο να βρίσκουν μηχανές που μας καταστρέφουν ασυνείδητα.

Ίσως να είμαι όντως κενή όπως λέει ο τίτλος. Να νιώθω μα να αρνούμε να το πιστέψω. Να κάνω ό,τι κάνω από εγωισμό και για να δείξω ότι είμαι κάποια. Κάποια cool, που δεν την πειράζει αν χαλάσει το image της και που ΘΕΛΕΙ να δοκιμάσει όλων των ειδών ουσίες.

"Ένα van, τον σκύλο μου, το ρομποτάκι που λέγαμε και φύγαμε για Καλιφόρνια". Ίσως αυτό να 'ναι και το όνειρο μου. Τίποτα υπερπολιτελές. Τίποτε που δεν μπορεί να μου προσφέρει αυτή η χώρα. Ούτε ένα 2όροφο σπίτι με πισίνα, 2 παιδιά, ηθοποιός και ένα άντρα σαν τον Ωνάση. Δεν είναι ζωή αυτό :\ Αυτό είναι σενάριο ταινίας του '80 στην ΗΠΑ. Ο Ηρακλής Πουαρό και ένας δολοφόνος λείπει από εκεί μέσα.

Λοιπόν μέσα από όλο αυτό που έγραψα περίμενα να βρω γιατί είμαι έτσι όπως είμαι, αλλά τίποτε. Τελικά για κάποια πράγματα είναι καλύτερα να μην ξέρεις τον λόγο και το γιατί. Και ίσως να μην το έχεις ανάγκη κιόλας...

Thirteen.

Την συγκεκριμένη ταινία την έχω δει 2 φορές και δεν μπορώ να την βγάλω απο το μυαλό μου. Με άγγιξε στο ύστατο σημείο της ανθρωπιάς, της συμπόνιας, της αλληλεγγύης. Ίσως φάνηκε αλλοπρόσαλη και υπερβολική σε εμάς που την παρακολουθούμε ως " Ευρωπαίοι", διότι δεν στοχάζεται μέσα στα πλαίσια των ελληνικών δεδομένων. Είναι μια ταινία καθαρά γυρισμένη για τις συνθήκες ζωης στις ΗΠΑ, σε περιοχές πλήρης παρακμής και υπόκοσμου. Αλλά όχι, αν στρέψεις το βλέμμα σου και σε κάποιες πιο " πολιτισμένες' περιοχές, θα δεις έφηβους που χάνουν κάθε μέρα την αθωότητα της ηλικείας τους, μέσα σε μια κοινωνία που οι βλέψεις της φτάνουν εκεί που τελειώνει το σήμερα και η καταπάτηση των πνευματικών και ηθικών αξιών, και όλα αυτά γιατί; Για να φτάσει κάποια μέρα ο οποιοσδήποτε μεσοαστός στην ευκαιρία να ελπίζει, στο γνωστό σε όλους μας πλέον "American Dream". Όμως σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν οι ευκαιρίες αναστήλωσης των αρχών και θα φτάσουμε σε σημείο όπου και να στρέφουμε το κεφάλι μας να βλέπουμε κοριτσάκια υποταγμένα υποχείρια, εξιλλαστήρια θύματα της αδαής κοινωνίας, που δεν θα μπορεί να περιορίσει τις ορμές τους, γιατί πολύ απλά σε λίγα χρόνια οι άνθρωποι δεν θα θέλουν να περιορίζονται και δη οι έφηβοι....

My sister's keeper.

"Εκείνη την νύχτα η αδερφή μου πέθανε.
Μακάρι να μπορούσα να πω ότι ανέκαμψε ως εκ θαύματος αλλά δεν ανέκαμψε.
Απλά σταμάτησε να αναπνέει.
Και μακάρι να μπορούσα να πω ότι απ'αυτό βγήκε κάτι καλό.
Ότι μέσα απ'το θάνατο της όλοι οι υπόλοιποι συνεχίσαμε να ζούμε.
Ή ότι η ζωή της είχε κάποιο ξεχωριστώ νόημα...
Ότι έδωσαν το όνομα της σε κάποιο πάρκο ή δρόμο.
Ή ότι το Ανώτατο Δικαστήριο άλλαξε τον Νόμο χάρη σ'αυτή.
Δεν έγινε τίποτα απ'όλα αυτά.
Απλά έφυγε κι έγινε ένα μικρό κομμάτι γαλάζιου ουρανού.
Κι όλοι εμείς πρέπει να συνεχίσουμε.

Ο θάνατος είναι θάνατος, κανείς δεν τον καταλαβαίνει.
Μια φορά κι ένα καιρό νόμιζα ότι ήρθα στον κόσμο για να σώσω την αδερφή μου.
Στο τέλος, δεν μπόρεσα να το κάνω.
Τώρα όμως καταλαβαίνω ότι δεν ήταν αυτό θέμα.
Το θέμα είναι ότι κάποτε είχα μία αδερφή.
Ήταν καταπληκτική.
Και μία μέρα είμαι σίγουρη ότι θα την ξαναδώ.
Μέχρι τότε η σχέση μας συνεχίζεται..."