Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010
Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010
La vie en rose.
Κι όταν θα κρυώνεις
Να διαβάζεις συλλαβιστά
Τα συνθήματα στους έρημους
Τοίχους των συνοικιών
Με κείνο τ΄ "αγαπάκι"
που γράψαν με κόκκινο
Χρώμα χυμένο σαν το αίμα
Στην πληγή σου
Πάνω στο βρώμικο πεζοδρόμιο
Όταν θα κρυώνεις
Να διαβάζεις συλλαβιστά
Τα μικρά μου συνθήματα
Στις έρημες
Σελίδες του βιβλίου μας
Με κείνο το
«για πάντα» που κανείς
δεν πίστεψε...
3/11/87
Ένα μήνα μετά,Παρασκευή ήταν ~όπως και φέτος, πήρε τα βιβλία των γαλλικών,κατέβηκε με το 222 στη Σίνα και περίμενε μετά το μάθημα να κάνει μια ξεχωριστή έκπληξη.Εκείνη τη μέρα δεν θα έκανε κοπάνα,δεν θα πήγαινε στα βιβλιοπωλεία ψάχνοντας καινούριες ποιητικές συλλογές,όπως της άρεσε να κάνει,ούτε θα νυχτωνόταν στα καφέ κάνοντας από καρδιάς συζητήσεις με φίλους.Εκείνη η μέρα ήταν διαφορετική:στο φροντιστήριο θα μιλούσαν για την Édith Piaf και θ΄άκουγαν τα τραγούδια της...Non,je ne regrette rien,la vie en rose και η μαγεία από ένα Παρίσι σε φτηνές, ασπρόμαυρες φωτοτυπίες...
Πριν μπει στην αίθουσα,άνοιξε το τετράδιο κι έγραψε:
Άφησε να σε ταξιδέψω δειλά
Πάνω απ΄ τις έγνοιες του κόσμου
Να σε κλέψω μια νύχτα ασυλλόγιστα
Απ΄τη θλίψη σου
Κι αύριο πες πως τίποτα
Δε γνώρισες
Πως όλη τη νύχτα ήμουν μονάχη
Κι εσύ μια φωνή
Σ΄ένα τηλέφωνο
Μη μιλήσεις για ταξίδια
Και φτερά
Πες πως ήταν όνειρο και πάει
Άφησέ με να σε ταξιδέψω δειλά
Πάνω απ΄ τις έγνοιες του κόσμου...
11/12/87,ώρα 15.25΄
Σε μερικές ώρες κατηφόριζε για την Ιερά οδό.Τα έκπληκτα μάτια την κοίταζαν λάμποντας από χαρά κι έρωτα...Κάθισαν σε ένα συνοικιακό καφέ,μίλησαν για τόσα,μίλησαν και για την Piaf,το ασπρόμαυρο Παρίσι,χαρίστηκε μια κάρτα με λίγους στίχους...Λίγο πριν τα μεσάνυχτα ήρθε η ώρα ν΄αποχωριστούν. "Μα αφού σου αρέσουν οι εκπλήξεις,πώς γινόταν να μην έρθω".Η παρέα είχε φτάσει ήδη στο απέναντι πεζοδρόμιο.Εκείνη δεν...
Αργότερα,όταν συνήλθε,μέσα στο χειρουργείο του νοσοκομείου που εφημέρευε,δεν θυμόταν τίποτα. Ούτε καν το φρενάρισμα,λίγο πριν το αυτοκίνητο την παρασύρει και την εγκαταλείψει.Ούτε το αίμα πάνω στο βρώμικο πεζοδρόμιο.Ούτε τις ασπρόμαυρες σημειώσεις που σκόρπισαν στο δρόμο...
Θα θυμάμαι
Πάντα
Το πρώτο ξύπνημα
Πάνω
Στο χειρουργικό κρεβάτι
Το πρώτο όνομα
Που ψέλλισα
Τις δυο λέξεις
Που συλλάβισα
κρατώντας
Το χέρι σου
Και κοιτώντας σε
με μάτια που γιόμιζαν
Από σένα
* * * * *
Η μυρουδιά του αντισηπτικού
Το ματωμένο προσκεφάλι
Τα μέλη που δεν κινούνταν
Ύστερα ξημέρωσε
Ο πυρετός ανέβαινε
Τα χείλη διψούσαν
Κι εσύ ήσουν
Δίπλα μου
* * * * *
Κι αν
θα ΄φευγα κείνο
Το βράδυ
Θ΄άφηνα αναμμένο
Έν΄άστρο στον
Ουρανό να φέγγει
Πάνω από κείνες
Τις διόδους
Το πέρασμά σου
* * * * *
Όλη τη νύχτα
Άκουγα τη φωνή σου
Μέσα στο παραμιλητό
Ξεχώριζα το γέλιο σου
Κι ήταν Σα να μου
Στέγνωνε άξαφνα η πληγή
Να μετανάστευε ο πόνος
Όλη τη νύχτα
Αντηχούσαν τα λόγια
Της αγάπης
Και καμιά εγκατάλειψη
Πάνω στο ματωμένο
Δρόμο
Με το παράδοξο όνομα
Δε θυμόμουν
Μόνο τα μάτια σου
Έβλεπα
14/12/87
Από τότε πιστεύει στα θαύματα,τα μικρά και μεγάλα της ζωής...Αγάπησε ακόμα πιο πολύ το Παρίσι και την Piaf κι έγραψε πολλά ποιήματα...Τι σημασία είχε αν εκείνος ο έρωτας έσβησε μετά από ένα χρόνο ακριβώς.Ήρθαν άλλα ονόματα,καινούριες εκπλήξεις να εμπνέουν...Κι αν αυτό το κορίτσι είχε γενέθλια μέσα στο κατακαλόκαιρο,γιορτάζει και τη δεύτερη γέννησή της,κάθε βράδυ της 11ης Δεκέμβρη,λίγο πριν ξημερώσει του Αγίου Σπυρίδωνα...
Φαντάσματα...
Είναι άσχημο να ζεις με φαντάσματα...
Φαντάσματα που μόνο εσύ βλέπεις. Πάνω που περνάει καιρός, νομίζεις πως θα εξαφανιστούν, πως με κάποιο μαγικό τρόπο θα ξορκιστούν και θα μπορέσεις να κοιμηθείς και πάλι ήσυχα τα βράδια.
Όμως, πάνω εκεί. . . ακριβώς πάνω εκεί που πας να πιστέψεις σε αυτό το παραμύθι αυτά με έναν απρόσμενα τρομακτικό και βίαιο τρόπο ξαναεμφανίζονται.
Ξαναεμφανίζονται για να μην σε αφήσουν να στεγνώσουν τα μάτια σου, για να σου θυμήσουν πάλι όλα αυτά που εσύ θες να ξεχάσεις, για να σε κάνουν να κοιτάς τις φωτογραφίες τους με ένα νοσταλγικό χαμόγελο και δάκρυα στα μάτια και να τις ρωτάς γιατί, λες και ως δια μαγείας θα σου απαντήσουν.
Λες και θα ξεπηδήσουν μέσα από το χαρτί και θα σε πάρουν αγκαλιά.
Αυτή την αγκαλιά που τόσο πολύ θες!! Αυτή την αγκαλιά που βλέπεις να στοιχειώνει τα βράδια τα όνειρά σου!...
Είναι πολύ τρομακτικά αυτά... τα φαντάσματα. Σου δημιουργούν απίστευτες φοβίες. Σε κάνουν να πιστέψεις πως δεν θα αγαπήσεις ποτέ ξανά. Πως δεν θα μπορέσεις να δωθείς ποτέ ξανά. Με έναν απροσδιόριστο τρόπο σε κάνουν να συνεχίζεις να τα αγαπάς σιωπηρά, όσο και αν πονάς. Κλειδώνουν την καρδιά και το μυαλό σου. Σε κάνουν να τα αγαπάς γιατί απλά δεν μπορείς αλλιώς!
Δεν υπάρχει κανείς να ξορκίσει αυτά τα φαντάσματα, ούτε φίλοι, ούτε συγγενείς. Δεν μπορούν, γιατί απλά εκείνοι δεν βλέπουν τα δικα σου φαντάσματα. Δεν μπορούν να τα νοιώσουν. . . Δεν ξέρουν πόσο σε τρομάζουν τα βράδια, πόσο σε πονάει η όψη τους.
Μπορεί και εκείνοι να έχουν τα δικά τους φαντάσματα, όλοι έχουν. Όμως για τον καθένα τα φαντάσματα του είναι τα πιο τρομακτικά...
Το δικό μου φάντασμα βρίσκετα παντού. Στις φωτογραφίες, στα τραπέζια των καφέ που κάτσαμε μαζί, στα ρούχα μου, στις καρέκλες του σπιτιού μου,στα σινεμά, στις καθημερινές μου συνήθειες....
Το χειρότερο από όλα είναι πως είναι μέσα στο μυαλό μου, στην καρδιά μου και δεν λέει να φύγει...
Είναι θλιβερό να αγαπάς ένα φάντασμα, εκείνο στέκεται εκεί και διασκεδάζει με το πως μπορεί να σε καταντήσει και εσύ όχι απλά το υπομένεις, αλλά συνεχίζεις να το αγαπάς και να ζεις μια ουτοπία.
Κάποια στιγμή τα συνηθίζεις και δεν σε τρομάζει η όψη τους. Παγώνεις και πλέον δεν μπορούν να σε τρομάξουν, αν είσαι αρκετά υπομονετικός στο τέλος σε βαριούνται καθώς δεν είστε καθόλου διασκεδαστικοί εφόσον δεν μπορούν να σας τρομάξουν πλέον και φεύγουν.
Τότε η ψυχή σας είναι και πάλι ελεύθερη!!
Το δικό μου φάντασμα προς το παρόν βρίσκει άφθονη διασκέδαση μάλλον μαζί μου και δεν λέει να με αφήσει. Ελπίζω να με αφήσει σύντομα, αλλιώς θα πρέπει να βρω τους Ghost Busters και δεν είναι καιρός για έξοδα...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)