Όπως κάθε βράδυ καίγομαι στο fb&msn. Βαριέμαι. Ούτε έμπνευση έχω. Και σε λίγο θα χάσω και ό,τι έχω. Συνήθεια είναι. Τέλος πάντων.. γίνομαι κουραστική και προβλέψιμη το οποίο αρχίζει να μου δημιουργεί φευγαλέα συναισθήματα φόβου.
Πάντα φοβόμουν το οτιδήποτε κακό μπορούσε να συμβεί σε μένα, την οικογένεια μου και τον Μικρό Πρίγκιπα. Πέρα από αυτά δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Μέχρι τώρα...
Ίσως να είμαι μικρή, ίσως να μην έχω περισσότερο μυαλό από εσένα που διαβάζεις το κείμενο μου, ίσως να είμαι μικροαστή ή ακόμα και τραγική. Ίσως... Δεν θα θίξω την ζωή, τον θάνατο, δεν θα συγκρίνω και ούτε θα δημιουργήσω αμφιβολίες. Χάσιμο χρόνου.
Έχουν αλλάξει πολλά, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Από το νήπιο, το χαζοχαρούμενο, σπαστικό, εγωκεντρικό μικρό κοριτσάκι που ζούσε μόνο για να παίζει playmobil και να βλέπει τα παιδικά το πρωί στο star. Ωραίες μέρες, αν και δεν θυμάμε πολλά. Ένα κομμάτι αθωότητας μόνο που τώρα έχει χαθεί. Και δεν νομίζω να ξαναβγεί στην επιφάνεια. Το ελπίζω δηλάδη.
Κάθε μέρα ακούω μικρούς ανθρώπους να χάνουν τον χρόνο μαζί μου λέγοντας μου πόσο φρίκιο είμαι, πόσο έχω ξεφύγει και οτιδήποτε άλλο είναι αρκετό για να σε πρήξουν. Η οικογένεια κυρίως. Φυσικά τώρα θα έρθει η κλασσική απάντηση "γράφτους". Δεν είναι πάντα αυτή η λύση. Δεν θα γράφω τον καθένα που σημειώνει κάτι ίσως αρνητικό ίσως κι όχι απάνω μου. Πάντα θα υπάρχουν και οι άλλοι.
Μικρό κείμενο,μικροί άνθρωποι. Το αφήνω πάνω σας, good luck
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου