Ed Wood

Ίσως η πιο < άγνωστη > ταινία του Tim Burton, αλλά για μένα η καλύτερη του. Μακρια από τα γνωστά βιογραφικά δράματα και βάζοντας τη δική του προσωπική πινελιά, φτιάχνει μια ταινία με ενέργεια, χιούμορ, θλίψη, αθωότητα. Ο Ed Wood του είναι ένας τραγικός χαρακτήρας, αφού δεν έχει τη παραμικρή γνώση για το αντικείμενο που αγαπά, πιστεύει όμως στο όραμα του και προσπαθεί να το κάνει πράξη. Μακριά από κάθε σύμβαση και ρεαλισμό, προσπαθεί να γίνει μέρος του αμερικάνικου ονείρου, ένας μοναχικός ταξιδιώτης σε μια σκληρή πραγματικότητα.

Αυτές οι προσπάθειες του για καταξίωση, για μια θριαμβευτική πορεία, θα βρουν ανταπόκριση μόνο από τους περιθωριακούς, τους ξεπεσμένους. Αυτοί θα γίνουν οι οικογένεια του, αυτοί θα τον στηρίξουν, γιατί μέσα του είναι κατά βάθος κυριολεκτικά και μεταφορικά ορφανός.


Ο Tim Burton φτιάχνει ένα κινηματογραφικό ποίημα και το αφιερώνει σε ένα είδος που λατρεύει, αγαπά, ασπάζεται. Ο Johnny Depp, έχοντας μεγάλα κέφια, δίνει μια ερμηνεία αξέχαστη, χαρίζει μια τρυφερότητα μια εσωτερική λατρεία στο όραμα του Ed Wood και μας κάνει συνεργούς του σε αυτό.

  Ο Tim Burton μας προσφέρει μια σουρεαλιστική ταινια, τρομακτικά χαρούμενη, ένα γλυκό ύμνο στη φιλία, ένα αθώο δράμα για τη συντριβή των <τεράτων> που δε μπορούν να ενσωματωθούν στη πολύχρωμη ευτυχία που προσφέρει η κοινωνία μας.