Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Remember?

Kαι πάλι εδώ. Όχι για κάποιον συγκεκριμένο λόγο, ούτε καν ξέρω τι θέλω να γράψω. Κάτι γενικό ίσως. Ίσως και όχι…


Λοιπόν μετά από 13 χρόνια ζωής μπορώ να πω ότι είμαι ευτυχισμένη. Μπορώ να γελάσω. Ούτε καν θυμάμαι την τελευταία φορά που πληγώθηκα ή έκλαψα από πόνο.

Μετά από 13 χρόνια νιώθω πλήρης, φορτισμένη με ενέργεια και έρωτα. Ακούγεται όντως γλυκανάλατο αλλά γίνετε να το ανατρέψεις;!

Βρήκα τον εαυτό μου. Είχε χαθεί όπως και εγώ.

Είναι τόσα… τόσα που πέρασα. Ο πρώτος έρωτας, οι κολλητοί, τα γέλια, τα κλάματα, οι αγκαλιές, τα φιλιά, τα τραγούδια, οι συναυλίες, οι φάρσες, οι πλάκες, τα ξενύχτια, η απόρριψη, οι μαγκιές, τα ζώα, οι φωτογραφίες, οι πλάκες, οι τρέλες, τα αγόρια, τα φευγάτα. Όλα πλατωνικά. Όλα για μία στιγμή ευτυχίας, πραγματικά. Όλα ήρθαν για να φύγουν με την σειρά τους κι αυτά. Λίγα είναι αυτά που θα μείνουν .

Και τώρα στέκεσαι με ένα κουτί φωτογραφίες να τις κοιτάζεις και να θυμάσαι. Να κοιτάς τις αναμνήσεις σου κατάματα. Και να κλαις. Επειδή τις άφησες να φύγουν. Και να νιώθεις υπεύθυνη, υπεύθυνη για όλα σου έφυγαν μέσα από τα χέρια. Όπως αυτές τις φωτογραφίες που κάποτε θα βρίσκονται στα σκουπίδια. Θυμάσαι;

Θυμάσαι πραγματικά πόσα έχεις ζήσει; Πόσα έχεις περάσει; Και πόσα έχεις κάνει; Τόσα χρόνια λες ότι τίποτα δεν είναι σημαντικό στη ζωή, κι όμως. Θα το κάνεις εσύ και κανείς άλλος. Αυτό σε καθιστά υποχρεωμένο να θυμάσαι. Άλλωστε από το τίποτα πηγαίνουμε στο τίποτα ερχόμαστε. Δεν θα ήθελες πραγματικά να αφομοιώσεις κάτι; Όλοι θα το θέλανε.

Κάτσε και σκέψου τι έχεις κάνει για να βρίσκεσαι εδώ που είσαι. Τι σου έχουν κάνει και πόσα έχεις μάθει. Και κράτα τα ως εφόδια για κάτι καινούργιο.

Γιατί…ότι κάνεις στην ζωή σου είναι ασήμαντο, αλλά είναι σημαντικό επειδή θα τα κάνεις εσύ και κανείς άλλος.

4 σχόλια:

  1. γράφεις τόσο ωραία! Είσαι τόοοοσο ώριμη για την ηλικία σου!
    μου αρέσει πάααρα πολύ ο τρόπος σκέψης σου. είμαστε στην ίδια ηλικία αλλά δεν έχω βρει πολλούς συνομήλικούς μου να σκέφτονται με αυτό τον τρόπο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή