Γαμηθειτε ολοι. Το καταλαβαμε οτι δεν με θελετε. Οτι με αποφευγετε και μενετε μονο στα λογια "c.L., δεν θα χαθουμε ποτε, εισαι η ζωη μου" στο fb. Τιποτα παραπανω. Αγκαλιτσες φιλακια και ολα τα παρελιπομενα και ουσια τιποτα. Κανενας να σε στηριξει πραγματικα, κανενας να σε ρωτησει "γιατι ρε υρω?" απλως ολοι σε βριζουν οταν δεν το αξιζεις, κανουν την ζωουλα τους και οταν τους κανεις μια χαρη παιρνεις ως αντποδοση ενα ψεμα, που μακαρι να ηταν αληθεια. Ζω σε ενα παραμυθι, οκει. Ζω στην πολη των ναρκωτικων, της πλακας, της ξεγνοιασιας, της απολαυσης. Ετσι μ'αρεσω. Ετσι μ'αρεσω γιατι ετσι ειμαι. Οταν γελαω, γελαω με την ψυχη μου. Δεν βλεπω πρωτα ποιος ειπε το αστειο για να δω πως θα αντιδρασω. Αμα μου εχει κλεψει τον γκομενο, αμα μου εχει χαρισει την μασια του ή αμα εχω τον κωδικο του msn του και μπορω οποιαδηποτε στιγμη να μπω και να τον "χακαρω".
Λετε πως ζειτε αληθινα επειδη ολη μερα ειστε βολτες, αγαπατε τον καθε ακυρο και γυρνατε αργα σπιτι. Τι ωραια ζωη, θεε μου! Λετε πως ειμαι στην κοσμαρα μου επειδη ακομα καθομαι σπιτι τα σαββατα και γραφω ανουσιες σκεψεις σε ενα blog. Ολοι ετσι λετε. Για ολους σας ζωη ειναι το ξενυχτι, οι cool παρεες και οι γκομενοι. Δειτε πιο μεσα.
Ακουστε τραγουδια που μπορειτε να μιλατε μεσα απο αυτα και οχι τραγουδια που μιλανε για το τι θα μπορουσατε να λετε. "Dont stop, make it pop DJ, blow my speakers up Tonight, Imma fight Til we see the sunlight Tick tock, on the click But the party dont stop Woah-oh oh oh Woah-oh oh oh". Hahahaha. Ο,τι να ναι. Μου βγαινει η καθε ξανθια ακυριλα και λεει οτι πιπ της κατεβει και μου γινετε "top τραγουδι" μετα. Αλλα τωρα τα πραγματα αλλαξαν. Ακουει ο καθε ανιδεος Μαχαιριτσα, Παπακωνσταντινου & RadioHead. Κατσε σπιτακι σου φιλε να ακουσεις την Miley Curys και μετα μιλας για καλη μουσικη. Που στο κατω κατω η καλη μουσικη ειναι κατι το αντικειμενικο. Ο καθενας θεωρει οτι ακουει καλη μουσικη.
Τωρα πια καταλαβα ποια πραγματικα ειμαι. Καταλαβα οτι κανεις δεν μπορει να αντιγραψει κανεναν οσο και να θελει. Οτι ο,ι μουσικη και να ακους, ο,τι ρουχα να φορας, ο,τι παρεα και αν εχεις ποτε δεν θα εισαι ομοιος με κανεναν. Οτι μεσα απο τις σκεψεις του αλλου μπορεις πραγματικα να μαθεις ενα ατομο. Μην ρωτας τα τυπικα "ποσο εισαι, πως σε λενε και απο που". Κανε την πιο δυσκολη ερωτηση που θα υπαρξει ποτε: "πως θα χαρακτηριζες τον εαυτο σου?". Για μενα η απαντηση ειναι εγωκεντρικο. Για σενα η απαντηση θα ηταν "ψηλη, ομορφη, καστανομαλλα". Και ολα πια αλλαξαν.
Τα λογια εγιναν ενα με τις πραξεις και οι πραξεις χαθηκαν. Ολοι περιμενουμε κατι καλο, κατι που να μας ενθουσιασει και οταν ερχεται αυτο το προσπερναμε.
Ο,τι να ναι κειμενο, το ξερω. Αλλα κατι ηθελα να γραψω. Κατι να πω και καπου να ξεσπασω.
Ονειρα απατηλα, ονειρα χαμενα...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήμέσα σε αυτό το κείμενο βρήκα ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου
ΑπάντησηΔιαγραφήθα συμφωνήσω με όσα έγραψες
πολλές αλήθειες που δεν δέχονται που δεν θέλουν να δουν αυτά τα άτομα
καλά το θέμα μουσική το έχουμε χέσει
είναι τώρα το τικ τοκ το πιο τοπ κομματάκι στον κόσμο και ρωτάς τα πρόβατα 'θα το ακους σε ενα μηνα?' 'όχι βέβαια' είναι η απάντηση που παίρνεις δηλαδή έλεος! ή κάποιοι άλλοι γίναν ποιοτικοί και δεν καταλαβαίνουν το μήνυμα το νόημα του τραγουδιού που ακούν έλεος έλεος!
όντως κανείς δεν μπορεί να αντιγράψει κανέναν κι ας αντιγράφει την εξωτερική εμφάνιση δεν μπορεί να αντιγράψει τον χαρακτήρα, τον εσωτερικό κόσμο του καθενός
Όλα μα όλα είναι αλήθειες
πολύ ωραίο κείμενο