La vie en rose.

Μια φορά κι ένα καιρό,λοιπόν...Γιατί έτσι,σαν παραμύθι μοιάζει...Υπήρχε ένα κορίτσι που της άρεσε να γράφει:σκέψεις,συναισθήματα,όνειρα,φόβοι όλα γίνονταν λέξεις γραμμένες σε χαρτί...Έτσι κι εκείνη τη μέρα του Νοέμβρη,πριν από 22 χρόνια,έγραψε αυτό το ποίημα για το πρώτο σοβαρό της συναίσθημα...Μα οι λέξεις μπερδεύτηκαν κι ένα προαίσθημα γεννήθηκε,χωρίς εκείνη να μαντεύει τίποτα...


Κι όταν θα κρυώνεις
Να διαβάζεις συλλαβιστά
Τα συνθήματα στους έρημους
Τοίχους των συνοικιών
Με κείνο τ΄ "αγαπάκι"
που γράψαν με κόκκινο
Χρώμα χυμένο σαν το αίμα
Στην πληγή σου
Πάνω στο βρώμικο πεζοδρόμιο
Όταν θα κρυώνεις
Να διαβάζεις συλλαβιστά
Τα μικρά μου συνθήματα
Στις έρημες
Σελίδες του βιβλίου μας
Με κείνο το
«για πάντα» που κανείς
δεν πίστεψε...

3/11/87

Ένα μήνα μετά,Παρασκευή ήταν ~όπως και φέτος, πήρε τα βιβλία των γαλλικών,κατέβηκε με το 222 στη Σίνα και περίμενε μετά το μάθημα να κάνει μια ξεχωριστή έκπληξη.Εκείνη τη μέρα δεν θα έκανε κοπάνα,δεν θα πήγαινε στα βιβλιοπωλεία ψάχνοντας καινούριες ποιητικές συλλογές,όπως της άρεσε να κάνει,ούτε θα νυχτωνόταν στα καφέ κάνοντας από καρδιάς συζητήσεις με φίλους.Εκείνη η μέρα ήταν διαφορετική:στο φροντιστήριο θα μιλούσαν για την Édith Piaf και θ΄άκουγαν τα τραγούδια της...Non,je ne regrette rien,la vie en rose και η μαγεία από ένα Παρίσι σε φτηνές, ασπρόμαυρες φωτοτυπίες...

Πριν μπει στην αίθουσα,άνοιξε το τετράδιο κι έγραψε:

Άφησε να σε ταξιδέψω δειλά
Πάνω απ΄ τις έγνοιες του κόσμου
Να σε κλέψω μια νύχτα ασυλλόγιστα
Απ΄τη θλίψη σου
Κι αύριο πες πως τίποτα
Δε γνώρισες
Πως όλη τη νύχτα ήμουν μονάχη
Κι εσύ μια φωνή
Σ΄ένα τηλέφωνο
Μη μιλήσεις για ταξίδια
Και φτερά
Πες πως ήταν όνειρο και πάει
Άφησέ με να σε ταξιδέψω δειλά
Πάνω απ΄ τις έγνοιες του κόσμου...

11/12/87,ώρα 15.25΄
Σε μερικές ώρες κατηφόριζε για την Ιερά οδό.Τα έκπληκτα μάτια την κοίταζαν λάμποντας από χαρά κι έρωτα...Κάθισαν σε ένα συνοικιακό καφέ,μίλησαν για τόσα,μίλησαν και για την Piaf,το ασπρόμαυρο Παρίσι,χαρίστηκε μια κάρτα με λίγους στίχους...Λίγο πριν τα μεσάνυχτα ήρθε η ώρα ν΄αποχωριστούν. "Μα αφού σου αρέσουν οι εκπλήξεις,πώς γινόταν να μην έρθω".Η παρέα είχε φτάσει ήδη στο απέναντι πεζοδρόμιο.Εκείνη δεν...

Αργότερα,όταν συνήλθε,μέσα στο χειρουργείο του νοσοκομείου που εφημέρευε,δεν θυμόταν τίποτα. Ούτε καν το φρενάρισμα,λίγο πριν το αυτοκίνητο την παρασύρει και την εγκαταλείψει.Ούτε το αίμα πάνω στο βρώμικο πεζοδρόμιο.Ούτε τις ασπρόμαυρες σημειώσεις που σκόρπισαν στο δρόμο...

Θα θυμάμαι
Πάντα
Το πρώτο ξύπνημα
Πάνω
Στο χειρουργικό κρεβάτι
Το πρώτο όνομα
Που ψέλλισα
Τις δυο λέξεις
Που συλλάβισα
κρατώντας
Το χέρι σου
Και κοιτώντας σε
με μάτια που γιόμιζαν
Από σένα

* * * * *

Η μυρουδιά του αντισηπτικού
Το ματωμένο προσκεφάλι
Τα μέλη που δεν κινούνταν
Ύστερα ξημέρωσε
Ο πυρετός ανέβαινε
Τα χείλη διψούσαν
Κι εσύ ήσουν
Δίπλα μου

* * * * *

Κι αν
θα ΄φευγα κείνο
Το βράδυ
Θ΄άφηνα αναμμένο
Έν΄άστρο στον
Ουρανό να φέγγει
Πάνω από κείνες
Τις διόδους
Το πέρασμά σου

* * * * *

Όλη τη νύχτα
Άκουγα τη φωνή σου
Μέσα στο παραμιλητό
Ξεχώριζα το γέλιο σου
Κι ήταν Σα να μου
Στέγνωνε άξαφνα η πληγή
Να μετανάστευε ο πόνος
Όλη τη νύχτα
Αντηχούσαν τα λόγια
Της αγάπης
Και καμιά εγκατάλειψη
Πάνω στο ματωμένο
Δρόμο
Με το παράδοξο όνομα
Δε θυμόμουν
Μόνο τα μάτια σου
Έβλεπα

14/12/87

Από τότε πιστεύει στα θαύματα,τα μικρά και μεγάλα της ζωής...Αγάπησε ακόμα πιο πολύ το Παρίσι και την Piaf κι έγραψε πολλά ποιήματα...Τι σημασία είχε αν εκείνος ο έρωτας έσβησε μετά από ένα χρόνο ακριβώς.Ήρθαν άλλα ονόματα,καινούριες εκπλήξεις να εμπνέουν...Κι αν αυτό το κορίτσι είχε γενέθλια μέσα στο κατακαλόκαιρο,γιορτάζει και τη δεύτερη γέννησή της,κάθε βράδυ της 11ης Δεκέμβρη,λίγο πριν ξημερώσει του Αγίου Σπυρίδωνα...